De pastorie van de voormalige dubbelparochie Beerse-Vosselaar dateert uit 1750. Het is een classicistisch gebouwd dubbelhuis op een 26 hectare groot perceel op het domein Het Hof Eynde. De dubbelparochie scheidde in 1776 en Het Hof werd een tijdje de pastorie van de Onze Lieve Vrouwe parochie van Vosselaar. In 1852 werd het openbaar verkocht en sinds 2002 zijn zowel het gebouw als de grond beschermd als monument. In 2007 was er nog even sprake dat het door het gemeentebestuur gekocht zou worden maar momenteel staat het nog steeds te koop, de vraagprijs is 1,75 miljoen. Het gebouw is hevig gevandaliseerd en in slechte staat, de vloeren, wanddecoraties en de trapleuningen zijn uitgebroken en gestolen.

In oorspronkelijke staat werd het als volgt beschreven; “Het classicistisch gecementeerde volume heeft een beschilderde voorgevel met verwerking van arduin in plint, dorpels en omlijstingen. De voorgevel heeft gesegmenteerde boogvensters met geriemde omlijsting en uitgeholde dakkanten. Alles is beglaasd en met ijzerwerk in stermotief afgewerkt. De brede rococo omlijsting en plafond- en wanddecoraties zijn uit fijn neoclassicistisch stucwerk. Het ruime keldergewelf is met bogen en kaarsnissen uitgevoerd. De niskasten en schouw zijn in eclectisch houtsnijwerk met neo vlaamse classicistische versieringsmotieven. De traphal heeft een fraaie witmarmeren vloer”.

Toen wij via het bosgedeelte naar het gebouw liepen lag het wit glinsterend tussen de bomen, het onkruid stond tot kinhoogte en de voordeur was opengebroken. Bij binnenkomst zag je meteen dat het gebouw gestript was, de vloer was weggehaald, de trap had geen leuning meer en er zaten gaten in de muren en plafonds. Toch kon je je nog goed voorstellen hoe het er eerder uit had gezien. Er lag hier en daar nog wat wit marmer en aan de muren zaten resten van de lambrisering en het oude dikke behang. Overal lagen bladeren en stof. Op de eerste verdieping kwam volop licht binnen en keek je uit over het vijvertje en de bomen, het moet een heel prettige plek om te wonen zijn geweest.

klik hier voor meer foto's van Pastorie Het Hof

We vergeten wel eens dat we ooit dood zullen gaan. Vaak leven we in de illusie dat alles wat we doen of proberen te bereiken letterlijk van levensbelang is. Een soort blikveld vernauwing waarbij wijzelf het vlammend middenpunt van een egocentrisch en beperk universum worden. Wat we dan missen is een methode om onszelf en ons doen en laten in een breder perspectief te plaatsen, een klein hulpmiddel wat helpt ons eigenbelang te relativeren. Memento Mori, gedenkt te sterven, realiseer je dat je tijd beperkt is. Zelf heb ik een fossiel van een trilobiet, een klein pissebedachtig wezentje dat meer dan 250 miljoen jaar oud is. Dit kleine opgerolde beestje kan mij, na al de tijd die er is vergaan sinds het leefde, nu nog versteld laten staan.

Deze trilobieten waren enorm succesvol ze hebben het als soort bijna 300 miljoen jaar volgehouden, maar toch stierven ze uit. Ze leefden in relatief laag water en moesten net als de huidige geleedpotige vervellen om te kunnen groeien, zowel deze vervelde huidjes als de trilobieten zelf zijn gefossiliseerd. Het is dan ook een heel gewoon en veel voorkomend fossiel. Maar dit kleine fossieltje herinnert mij eraan dat alles wat ik doe of ben over relatief korte tijd vergeten zal zijn.

Een vaker gebruikt symbool van de menselijke vergankelijkheid is natuurlijk de schedel. Schilders als Pieter Claesz (een Antwerpse schilder uit de 16e eeuw) gebruikten symbolen als schedels, uitgedoofd kaarsen, lege inktpotten, verwelkte bloemen of omgevallen glazen om de ijdelheid van ons bestaan te illustreren. Dit zogenaamde Vanitas motief werd veel gebruikt om de tijdelijkheid en zinloosheid van het aardse bestaan weer te geven. “Vanitas Vanitatum Omnia Et Vanitas” (ijdelheid der ijdelheden alles is ijdelheid). In het leven is de dood en de schedel is het ultieme symbool van onze vergankelijkheid. Maar ook deze schedel is stoffelijk en zal uiteindelijk vergaan,… of niet. Een veelbesproken en verguisd kunstwerk is de diamanten schedel van Damien Hirst. Het is een platinum afgietsel van een menselijke schedel, volledig bedekt met ingelegde diamanten. Platinum en diamant, de meest bestendige materialen ter wereld, het is alsof Damien hier een Vanitas symbool heeft gemaakt dat wel de tijd kan doorstaan. Als over 300 miljoen jaar dit het enige object is dat aan ons herinnert, het enige menselijke fossiel, is het dan niet passend dat het juist onze ijdelheid en hoop op eeuwig leven symboliseert?

Petroleum Zuid in Antwerpen is een oud bedrijventerrein van zo’n 125 hectaren. Het ligt aan de Schelde tussen de Kennedy-tunnel en de Hobokenpolder. Zo’n 60 procent ligt braak en veel straten werden opgebroken om het ontstaan van illegale verblijfplaatsen te ontmoedigen. De petroleuminstallaties liggen er grotendeels verlaten bij. Het gehele terrein is vervuild met zware metalen en minerale oliën. Toch claimt de natuur hier terrein terug en overal ontstaat weelderige plantengroei. Deze combinatie van vervallen industriële architectuur en terugkerende plantengroei maakt het gebied erg interessant voor fotografen. De gemeente heeft echter veel gebouwen afgesloten en de politie patrouilleert er regelmatig. Straatnamen zoals de Mazoutwek, Olieweg, Lakweg, en Naftaweg herinneren nog aan haar verleden, in 1864 was Antwerpen de belangrijkste petroleumhaven in Europa en één derde van de totale productie van de V.S. ( een kleine 230.000 vaten ) kwam hier binnen. Momenteel staat er voor deze locatie een voetbalstadion en nieuwe bebouwing gepland.

Eén van de bekendste locaties in Petroleum Zuid is de Lakweg op de hoek van de Naftaweg. Een locatie die je bij veel Urban Exploring sites tegenkomt. Ik ben er ook gaan kijken, niet alleen want met dat soort locaties is met z’n tweeën toch veiliger. Het eerste gebouw op de hoek van de Lakweg was dichtgemetseld, ernaast stond een ijzeren hek. Terwijl we een ingang zochten wees een zwerver op het terrein naar de achterkant en mompelde iets in het Frans. Hij probeerde duidelijk te maken dat we het terrein op konden als we om zouden lopen. Gek genoeg draaide hij zich hierna meteen om en liep zelf weg. Alsof hij gewend was dat mensen kwamen fotograferen maar er zelf niet bij wilde zijn. We zijn rechtsom langs de muren gelopen en konden inderdaad via een wal en een grasveld tussen de struiken door het terrein op. De zwerver zagen we verder weg slenteren. De locatie was interessant, bouwtechnisch nog intact met mooie doorkijken en lege ruimtes. Het glas was overal uit en de begroeiing stond zo hoog dat je uit een raam alleen maar groen zag. In één van de kamers vonden we de leefruimte van de zwerver. Tussen hoogopgestapelde meubels had hij een kleine ruimte, met wat blokken hout om te branden. Een pak macaroni en een schoteltje met een aansteker en wat muntjes was verder alles wat er stond. We hebben snel wat foto’s gemaakt en zijn weer naar buiten gegaan. Het was een flink terrein. Van een gebouw was de kelder een egale vlek oude olie, je kon niet zien hoe diep het was. Bordjes met “roken verboden” waarschuwde voor het brandgevaar. Verder stonden er nog een oud benzinestation en een hoge fabrieksschoorsteen. Een vijftal oudere jongens, die ons van buitenaf over het terrein hadden zien lopen, klommen over het ijzeren hek, ze waren echter meer geïnteresseerd in vernieling dan in ons. Ze lieten ons met rust, we hoorden ze later spullen kapot gooien en lachen. Kort daarop zijn wij vertrokken, toen we weer buiten om het terrein heen terugliepen zagen we nog een jongen vanaf een dak stoelen kapot gooien.

klik hier voor meer foto's van petroleum zuid

Het vliegend hert (Lucanus cervus) is Nederlands grootste en bekendste kever. Vroeger waren ze heel gewoon maar tegenwoordig zijn ze akelig schaars en nog maar bekend van een handvol vindplaatsen. De kevers danken hun naam aan de grote hertachtige kaken en zijn bij wet beschermd. De volwassen mannetjes kunnen tussen de 3,5 en de 9cm groot worden en verschijnen tussen mei en augustus. De meeste kans om ze te zien maak je op warme broeierige zomeravonden. Dan vliegen ze om de kruinen van hun broedbomen, meestal eiken. Hierbij komen ze soms op licht af. Ze vliegen moeizaam en maken een duidelijk laagzoemend geluid. Om hun grote kaken in balans te houden vliegen de mannetjes vrijwel rechtop. Deze grote kaken kunnen nauwelijks bijten maar zijn meer bedoeld als hef- en wrikwerktuig bij de worstelingen met andere mannetjes.

Deze kevers zijn diep in onze geschiedenis en mythologie geworteld. Het Italiaanse woord voor vlieger ‘cervo volante’ is van deze kever afgeleid. Kinderen lieten deze kevers vroeger aan een eindje touw gebonden vliegen. De Griekse poëet Sophokles heeft van dit gebruik in de oudheid al melding gemaakt. De eerste vermeldingen van magische krachten van deze kevers vinden we bij Plinius de oudere, deze Romeinse geschiedschrijver vertelt over de gewoonte om bij jonge kinderen de kop met kaken van het vliegend hert om de hals te hangen, dit zou gevaar en ziekte kunnen afwenden. Zelfs nu nog worden ze Griekenland als amulet verkocht. Ze zouden het boze oog kunnen afwenden. In Duitsland vind je om dezelfde reden een zilveren amulet van deze kop met kaken aan de voorkant van de lederhösen. Dezelfde Duitsers hebben vroeger de as van deze kevers gebruikt als aphrodisiacum (lustopwekkend middel) of als middel tegen bedplassen en beenkrampen. De meer duistere legenden van deze kevers stammen uit de middeleeuwen. Men dacht dat ze de branden aan rieten daken veroorzaakten door met gloeiende kooltjes tussen hun kaken deze daken in brand te steken. Jacob Grimm beschreef deze mythe aan het begin van de 19e eeuw, men noemde de kevers toen Feuerschröter of Hausbrenner. Als men een vliegend hert in de schemering tegen het licht ziet vliegen dan lichten de holle kaken rood op en steken duidelijk af tegen de rest van zijn zwarte lijf. Dit kan heel goed de reden zijn waarom men dacht dat ze gloeiende kooltjes vervoerden. Men dacht ook dat deze kevers de bliksem aantrokken, de namen Donnergueg en Donnerschröter herinneren hier nog aan. Men verbond ze aan de dondergod (Donar, Thor) en dacht dat ze heilig waren. Dit bijgeloof ontstond waarschijnlijk vanuit de gewoonte van deze kevers om zich in oude alleenstaande eiken te ontwikkelen. Deze worden sneller door de bliksem getroffen en als men dan in zo’n getroffen en gespleten boom de kevers en zijn larven of poppen vond dacht men dat zij de bliksem hadden aangetrokken.

lees ook Distelboktor en Penseelkever

Het zal iedereen bekend zijn dat veel insecten via camouflage op iets heel anders proberen te lijken. Deze vorm van camouflage ( mimesis ) zorgt ervoor dat ze lijken op een takje, blad of uitwerpselen. Wat waarschijnlijk minder mensen weten is dat takjes, bladeren en uitwerpselen hierin minstens zo goed zijn, zij lijken perfect op insecten. Voor elk insect dat ik tijdens mijn wandelingen tegenkom zijn er tientallen takjes, verdroogde blaadjes op zaadpeulen die perfect een stilzittend insect imiteren.