Veel bedrijven zijn volledig outputgericht. Een veel gehoorde uitspraak is daar; “linksom of rechtsom, het maakt me niet uit hoe, als je de targets maar haalt”. Het werk wordt een middel om een doel te halen. Hoewel dit misschien logisch klinkt is het dat niet. Werk is ook een doel op zich. Als een bedrijf zich volledig op winst richt werkt dat onverschilligheid bij de werknemers in de hand en verlaagt het klanten tot nummers.

Een typisch outputgericht bedrijf werkt met prestatiegerichte bonussen. Deze zijn echter minder effectief. Het halen van de bonus wordt het enige doel en al het andere is ondergeschikt. We weten allemaal tot welke excessen en gevaren dit systeem kan leiden. Mijns inziens kun je goede prestaties beter belonen met meer bevoegdheden, interessantere taken of ontwikkelmogelijkheden.

We mogen in onze welvaartstaat verwachten dat werk ons meer biedt dan een inkomen en sociale zekerheid. Veel bedrijven zijn echter zo outputgericht dat ze trotser zijn op hun winstcijfers dan op wat ze produceren. Bij werken gaat het wel degelijk over opbrengsten maar niet alleen om de financiële. Ook klantentevredenheid, werknemersgeluk en maatschappelijk belang zijn opbrengsten. Door die echter ondergeschikt aan de winst te maken ondermijn je de kracht en het voortbestaan van het bedrijf.

Elk mens dat sterft is als een bibliotheek die afbrandt. Deze uitspraak heb ik ooit eens gehoord maar is me altijd bijgebleven. In een leven doet een mens een enorme hoeveelheid kennis en ervaring op en veel daarvan wordt nooit gecommuniceerd.

Elk sterfgeval ontneemt dat je de kans op verdere ervaringen die je met die ander had kunnen delen, je verliest een stuk van je toekomst. Als iemand, waar je veel van hield sterft, kun je die verloren toekomst zelfs meer missen dan de persoon.

Zoals er herinneringen die jij van de dode hebt liggen opgeslagen in jouw geheugen zo lagen er ook herinneringen over jou in diens geheugen. Met het wegvallen van die persoon ben je ook alle ervaring en kennis kwijtgeraakt die niet met je was gedeeld. Ervaringen en kennis over jezelf, je verliest dus ook een stuk van je eigen verleden.

Als je heel goed kijkt, zie je naast de plantenknop nog een spinnetje zitten. Dit nog geen vier millimeter grote kegelspinnetje (cyclosa conica) is, als hij niet beweegt, nagenoeg onvindbaar. Kegelspinnen zijn heel variabel van kleur en vouwen in rust hun poten over hun carapax. Ze hebben op hun achterlijf een uitstekende bult die karakteristiek is voor het genus Cyclosa. In hun kleine wielweb bevindt zich meestal een verticale onregelmatige band van dichter spinsel dat men stabilimentum noemt. Dit stabilimentum wordt, op een kleine opening in het midden na, door de spin met prooiresten en plantendelen dicht geplakt. Als de spin in het webcentrum in het midden van deze band zit, is hij nagenoeg onzichtbaar.

In een eerder stukje had ik het over convergerende evolutie. Als voorbeeld nam ik de vergrote voorpoten van verschillende keversoorten. In Nederland kennen we ook een kever die deze specifieke adaptatie heeft. De Langsprietpopulierensnuitkever (mooi woord voor scrabble) is een klein kevertje dat je al vroeg in het seizoen op populieren kunt vinden. Hij heeft niet alleen een enorm lange snuit maar ook twee, in verhouding tot ander snuitkevers, verlengde voorpoten. Het zijn deze lange poten waar hij zijn Latijnse naam (Dorytomus longimanus) aan dankt.

Mede dankzij deze campagne slogan (mejuffrouw, een hokje te veel) van de Franse feministen wordt de aanspreektitel Mademoiselle in Frankrijk op officiële documenten geschrapt. De feministen riepen op tot dit verbod omdat zij vonden dat het onderscheidt tussen mademoiselle (ongetrouwd) en madame (getrouwd) seksistisch en discriminerend was, des te meer daar de heren op een officieel document slechts monsieur (meneer) hoefden aan te kruisen. Voor de Franse feministen is dit een grote stap in de richting van meer gelijkheid tussen mannen en vrouwen.

In Nederland werden ongetrouwde vrouwen vroeger aangesproken met mejuffrouw. Deze term verdween in ons land echter al in de jaren 70, ook onder druk van het feminisme.

Eén van de andere woordwijzigingen die deze Nederlandse feministen probeerden door te voeren was de vervangingen van ‘man’ in de mensbetekenis door ‘mens’. De betekenis ‘mens’ voor ‘man’ zit in uitspraken als: ‘Zij kregen een gulden de man’, ‘Ze waren met vijf man’, ‘Geen man overboord’ of ‘Op de man af’. Het woord man in deze uitspraken betekende oorspronkelijk mens. Iemand en niemand is dus eigenlijk ‘een mens’ of ‘geen mens’.

In 1977 werd door het Comité Vrouwenmacht een woordenboek aangekondigd waarin consequent het woord man door mens was veranderd. Uit deze tijd stammen de woorden, bemensen, mensuren, mensdaat, mensjaar en menskracht. Deze emancipatoir (emenscipatoir) correcte woorden bestaan nog steeds maar worden weinig gebruikt, je komt ze vrijwel alleen tegen in officiële ambtelijke stukken uit de jaren 1977,1978 en 1979.