Binnen alle bedrijven wordt je tegenwoordig getraind, gecoacht, opgeleid en getemd, tot je uiteindelijk het gedrag vertoont dat zij graag willen zien. En als je dan eindelijk door het hoepeltje kan springen, dan steken ze het aan.

Want, zullen zij zeggen, met trainen ben je nooit klaar. Net zoals een profvoetballer vaker traint dan een amateur moet jij als werknemer naarmate je beter wordt ook steeds meer gaan trainen. En aangezien iedereen binnen eenzelfde bedrijfstak op dezelfde manier getraind wordt gaat iedereen dus steeds meer hetzelfde gedrag vertonen. Tot iedereen linksom door de kooi loopt, op het juiste moment opzit en netjes door de brandende hoepel springt.

Wat is het soms een verademing om met iemand te werken die nog niet is getraind. Iemand die nog geen weloverwegen en bedrijfscorrecte mening heeft, iemand die nog tegen de huisjes durft te trappen en nog niet door het hoepeltje kan springen. Naarmate we allemaal beter gaan voetballen wordt het voetbal er niet beter op. Net zoals een onbeduidende amateur wedstrijd levendiger kan zijn dan een Europacup kan een ongetrainde medewerker voor een verrassender resultaat zorgen dan een doodgetrainde. Door al die trainingen wordt het spel niet leuker, men speelt alleen maar om meer knikkers.

Nina Katchadourian is een veelzijdige kunstenares die op een speelse manier met klassieke kunst weet om te gaan. Momenteel werkt ze aan haar “Seat assignment: Lavatory Self-Portraits in the Flemish Style” project. Hiermee is ze in 2010 begonnen. Tijdens een lange vlucht maakte ze met haar mobiele telefoon een aantal zelfportretten in het toilet van het vliegtuig. Door een paar papieren toiletdoekjes op haar hoofd te leggen wist ze de sfeer van een oud Vlaams schilderij op te roepen. Sindsdien maakt ze regelmatig dergelijke zelfportretten in een vliegtuig. Soms gebruikt ze een dunne sjaal als achtergrond of een opblaasbaar kussentje als hoofdtooi. In de Dublin Public Art gallery werden deze foto’s in namaak historische lijsten op een diep rode muur gepresenteerd. Vergelijkbaar met de manier waarop de oude Vlaamse meesters in het Metropolitan Museum of Art hangen.

Je kunt het bij dit werk natuurlijk hebben over het feit dat zij oude schilderkunst als uitgangspunt voor haar werk gebruikt en daarmee lange parallellen door de kunstgeschiedenis trekt. Of over de knappe manier waarop zij met een mobiele telefoon in lage technische kwaliteit beelden maakt die verwijzen naar een tijdstip in de Westerse kunst toen de technische kwaliteit op haar hoogtepunt was. Je kunt het hebben over het contrast tussen die oude verstilde portretten in het zachte trage licht van de middeleeuwse stad met het harde gelige licht van een toilet in een vliegtuig. Maar dergelijk kunstbeschouwelijke analyses gaan voorbij aan één belangrijk feit, namelijk de grap en het plezier dat achter deze foto’s ligt. Als je je voorstelt dat deze meid zich tijdens een vlucht langdurig in een krap toilethokje opsluit om daar stiekem foto’s van zichzelf te nemen, daarna snel naar haar stoel terug gaat om een sjaaltje te halen en dan weer voor een lange tijd in het hokje verdwijnt, dan kun je je misschien ook voorstellen met welk een steels plezier Nina aan deze fotoserie heeft gewerkt. Nina laat ons zien dat hedendaagse kunst intiem en leuk kan zijn.

Kijk voor meer werk van Nina Katchadourian even op haar site. Vergeet daarbij niet haar “Mended spiderweb” serie en haar “Renovated mushroom”.

De Muurkaardespin (amaurobius similis) is nachtactief. Deze spinnen verstoppen zich vaak in bakstenen muren of boomschors waarin ze een kleine opening benutten om hun hol te maken. De Muurkaardespin heeft op zijn achterpoot een korte rij van stijve haren. Met dit speciale kammetje of calamistrum kamt ze de zijde van haar web tot wollige vangdraden. Dit zogenaamde cribelate web waaiert om de ingang van haar schuilplaats uit en heeft een blauwachtige glans. Het bestaat uit wollig gekamde vangdraden die om normale vangdraden heen worden gekamd. De draden bevatten geen lijm en een insect blijft er dus niet in vastplakken. Als een prooi over het web heen loopt blijft hij echter wel aan de wollige draden haken. Deze kunnen tot tien maal langer worden dan de normale draden en naarmate het insect worstelt om vrij te komen verwart hij zich steeds meer in dit web. De spin wacht rustig tot haar prooi is uitgeput en valt dan pas aan.

De volwassen vrouwtjes leggen hun eitjes in een gesloten broedkamer. Als deze uitkomen, eten de jonge spinnetjes de moeder op. Deze laat zichzelf vooraf door haar eigen maagsappen oplossen waardoor het voor haar kinderen makkelijker is haar te verteren.

Deze eikenspringspin kom je niet, zoals de naam suggereert, alleen op eiken tegen. Je vindt ze vaak op de onderste takken van verschillende soorten loofbomen en in lage vegetatie. Maar ook gewoon in tuinen of binnenshuis. Vroeger heette deze spin Ballus depressus maar tegenwoordig noemt men hem Ballus chalybaeius. De volwassen mannetjes zijn van boven zwartbruin en hebben rood met zwarte poten en witte voeten. Onvolwassen mannetjes en vrouwtjes zijn bruin met een lichte tekening en hebben lichte poten met aan de zijden een donkere lijn.

Klik hier voor meer berichten over spinnen.

De oude schoenfabriek in Moergestel staat al lang leeg. Behalve oude facturen en schoenzolen is er nu weinig  te vinden dat aan zijn lange geschiedenis herinnert. Toch is het nog steeds een mooie locatie. Blijkbaar wordt er vaak gefotografeerd, want toen we met onze fotospullen aankwamen zagen we gelijk een aantal bejaarden met een telefoon in hun handen vanachter hun glasgordijntjes naar ons gluren. Waarschijnlijk waren ze teleurgesteld toen bleek dat wij met officiele toestemming het terrein op mochten. Een paar (ook bejaarde) voorbijgangers probeerden ons nog even in hun potje klagen te betrekken. Ze spraken er schande van. Er was al zo vaak gefotografeerd en toch stond het gebouw nog steeds overeind. Blijkbaar vinden ze fotograferen zo'n slopende bezigheid dat ze dachtten dat er na al die foto's niets meer van over zou zijn.

Klik hier voor foto's van de schoenfabriek AvanG in Moergestel.