De boeken van Edgar Rice Burroughs over een man van de Aarde die op geheimzinnige wijze naar Mars wordt getransporteerd, behoren tot de archetypische sciencefiction verhalen. Deze man, John Carter, komt op Mars in aanraking met een vreemde cultuur, wordt verliefd op een prinses (Dejah Thoris, de mooiste vrouw van alle negen planeten) en helpt haar volk in de strijd tegen een gevaarlijke vijand. Nu, honderd jaar na dato, is dit verhaal verfilmd.

De verhaallijnen uit deze boeken vind je in zo veel films terug dat het onvermijdelijk erg herkenbaar aanvoelt. Toch doet dat niets af aan deze film. De grote groene vierarmig reuzen, rode getatoeëerde vrouwenkrijgers en weidse landschappen van Mars zijn alleen al voldoende om je aandacht bij de film te houden. Aan het einde van de film is John Carter dusdanig gevallen voor Mars en diens prinses dat hij niet langer John Carter van de Aarde maar John Carter van Mars is geworden, wat ook de titel van de oorspronkelijke boekenserie was. Zo komt het karakter van John Carter, een eeuw na zijn eerste introductie op papier nu in 3D via de bioscoop bij ons terug.

Lynn Collins kreeg de onnavolgbare eer om Dejah Thoris te mogen spelen. Op zich geen gemakkelijke opgave. De mooiste vrouw van ons Universum is namelijk niet alleen buitenaards mooi, maar tegelijkertijd ook een sterke trotse krijgsvrouw en een kwetsbare prinses die om de haverklap gered moet worden. Het lukt Lynn Collins goed om deze balans tussen sterk en kwetsbaar te bewaren. Zelfs de romance tussen haar en Taylor Kitsch (John Carter) komt aardig uit de verf. Toch lukt het haar niet om als mooiste vrouw van het Universum te overtuigen, ze is er gewoonweg te stads voor. Tussen de vele exotische wezens die Mars bevolken doet Dejah Thoris helaas nog aardser aan dan John Carter zelf.