Prometheus mag dan de plank mis slaan, er zijn wel degelijk prequels gemaakt die de oorspronkelijke films naar de kroon staken. Denk maar aan het prachtige Batman begins van Christopher Nolan, Star trek van J.J. Abrams en natuurlijk X-man First class van Matthew Vaughn uit 2011. Waar Prometheus het laat liggen, excelleren zij. Deze prequels zorgen ervoor dat je de oorspronkelijke films nog eens wilt zien en dat je je verbaast over hoe goed ze op elkaar aansluiten.

In de wereld van X-men leven er gemuteerde mensen met buitengewone krachten. Zij zijn de volgende stap in de menselijke evolutie. De samenleving staat argwanend tegenover deze mutanten en weigert ze te accepteren. Deze cocktail van superhelden en achterdocht zorgt in de films voor het nodige vuurwerk.

Charles Xavier, een telepaat, is de leider van het superheldenteam de X-men. Zij beschermen de mensheid en bestrijden kwaadwillende mutanten. Magneto is een mutant met telekinetische krachten over metalen. Hij wordt prachtig neergezet door Michael Fassbender, die tevens de enige noemenswaardige acteerprestatie neerzette in Prometheus, daar speelde hij David, de androide. Magneto is de leider van een mutantenteam dat de mensheid wil vernietigen en was vroeger Charles vriend.

De oorspronkelijke X-men films mengden strakke actie met goed acteerwerk. En er was dan ook weinig dat je eraan zou willen veranderen. In X-men First class is de actie is nog steeds overweldigend maar draait het verhaal meer om de relatie tussen Xavier en Magneto. De eerste gaat uit van het goede van de mens en blijft hopen op de acceptatie van mutanten door de samenleving, de ander gelooft dat de mens zich meer door zijn negatieve emoties laat leiden en vreest voor een nieuwe Holocaust. Hun onderlinge twist zorgt ervoor dat beide vrienden uiteindelijk lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Beide standpunten worden belicht en de mooie manier waarop de vriendschap en het conflict worden uitgewerkt, tilt de film zelfs boven de andere X-men films uit. X-man First class biedt ruim voldoende actie en diepgang om ook kijkers die niet bekend zijn met de strips of de andere X-man films te kunnen boeien.

Binnen het panisch hiërarchisch georganiseerde bedrijfsleven van vandaag de dag is vrijwel iedereen onderhavig aan één of andere vorm van directie. Mannen met een anders gekleurd overhemd of helm, zodat zij duidelijk zijn te onderscheiden van alle niet-directie leden, die over het algemeen geen flauw idee hebben van wat er zo allemaal binnen een bedrijf leeft. En zoals het een goede directie betaamd vereren zij om de zoveel tijd de "vloer" met een bezoekje. Alle wannabee directieleden staan dan met het zweet in de handen. Alles wordt gestofzuigd en rechtgezet en er wordt fors overgewerkt om ervoor te zorgen dat de directie een onjuist beeld krijgt van de normale gang van zaken. Dus ziet alles eruit alsof alles onder controle is, alsof er nooit iets fout gaat en alsof iedereen met gemak al zijn taken aankan. Dit kleine toneelstukje wordt nog kracht bijgezet door enkele sterke verhalen van het middenkader wat alleen maar de illusie versterkt dat het personeel nog harder kan en moet gaan werken. Na dit buitengewoon korte en over het algemeen ongeïnteresseerde directiebezoekje worden de doelstellingen opnieuw aangescherpt en de targets opgeschroefd,zodat iedereen weer met hernieuwd enthousiasme naar het volgende directiebezoekje aan kan kijken.

Er waren weinig films waar ik zo veel naar uit keek als naar Prometheus. Overtuigd als ik was dat Ridley Scott deze prequel op Alien niet zou durven verpesten waren mijn verwachtingen torenhoog. Ik heb Alien ooit als jongen in de bios gezien en dit heeft een onuitwisbare indruk op me achtergelaten. De eenvoudige verhaallijn werd fenomenaal strak uitgesponnen. Het acteerwerk, de regie en de special effects stonden allemaal ten dienste van het verhaal en de film werd terecht een instant-classic. Hij staat dan ook hoog in mijn lijstje met favoriete films. Blade Runner staat echter nog hoger, ook een Ridley Scott film, ditmaal echter een filmadaptatie van de Science-fictie roman van Philip K. Dick, “do androids dream of electric sheep”. Deze film werd in eerste instantie niet zo goed ontvangen maar staat nu bekend als één van de meest originele science-fiction films ooit. Met Blade Runner zette Scott een standaard die weinigen na hem zelfs maar konden benaderen. Deze man, deze fantastische regisseur zou in mijn optiek geen slechte prequel van Alien kunnen afleveren.

En laten we eerlijk zijn, Prometheus is ook geen slechte film. Hij haalt helaas bij lange na niet de kwaliteiten van de andere Alien films. De grootste zwakte zijn de enorme gaten in het script. Ik kan me normaal gesproken prima inleven in een film met onlogische handelingen en plotwendingen, als deze worden gecompenseerd door goed acteerwerk, voldoende emotie en een mooie vormgeving. Op twee van deze punten scoort Prometheus echter een vette onvoldoende. De film wordt op geen enkel moment echt spannend en de meeste acteurs zullen spijt hebben dat ze deze film aan hun cv hebben toegevoegd. Maar, toegegeven, het ziet er mooi uit en heel, heel misschien lukt het Scott om met de onvermijdelijke directors-cut van de Blu-ray release toch nog enkele van de gaten in het zwakke script te dichten. Welke fouten dit zijn, ga ik niet opsommen, op IMDB staan al honderden reacties van mensen die je daar op kunnen wijzen. Wat mij uiteindelijk het meeste stoort en de film nekt, is de volstrekte onlogica van de handelswijze van de personages.

Nu heeft Rideley Scott helaas aangegeven, dat hij ook een prequel van Blade Runner wil gaan maken. Ik hoop echter van ganser harte dat iemand hem dit idee uit zijn hoofd praat. Het moet voor een regisseur moeilijk zijn om je carrière als genie te beginnen en gaandeweg via bekwaam naar overbodig weg te zakken. Ik snap dan ook best dat hij probeert om nog iets van zijn oude glorie te herleven. Het om de zoveel tijd uitbrengen van een nieuwe directors-cut is dan ook iets dat je bijna niet kunt voorkomen. Het volledig verneuken van je eigen successen met een belabberde prequel zou echter verboden moeten worden.

Voor de meeste mensen is het logisch dat de toekomst voor hen ligt en het verleden achter hen. Dit is meer dan alleen beeldspraak. Onze schreden betreden het pad dat voor ons ligt, de toekomst die we nog moeten gaan. Achter ons ligt ons verleden, het pad dat we hebben bewandeld. Bij alle gezegden over de tijd bewegen we ons van verleden naar toekomst en van achter naar voren, waarbij onze blik altijd op de toekomst is gericht. We hebben een mooi vooruitzicht, iets nog voor de boeg of al achter de rug.

Toch is dit lang niet zo logisch als het klinkt. We kunnen de toekomst tenslotte pas zien als hij verleden is geworden en zo bekeken zien we alleen wat bekend is en dat is al gebeurd. In het Aymara, een taal die in Bolivia, Peru en Chili wordt gesproken praat men over het verleden dat voor hen ligt. Met een tijd die ver voor hen ligt bedoelen zij erg lang geleden. Omdat de toekomst onzichtbaar is ligt deze dus achter hun waar ze hem niet kunnen zien en niet zoals bij ons, voor ons.

Lees ook: Tijdsperceptie en Tijd-besteding.

De Muurzesoog (Segestria bavarica) wordt ook wel Beierse muurspin genoemd. Net als de Boomzesoog (Segestria senoculata) heeft hij zes ogen in plaats van acht (zoals de meeste spinnen) en houdt hij zijn voorste drie potenparen meestal naar voren gericht. Hij is iets behaarder en groter dan de Boomzesoog maar heeft een vergelijkbare levenswijze. De spin bouwt iets bredere buizen in rotsspleten of muur nissen, die in ongeveer twee centimeter grote, dicht geweven trechters uitmonden.