Zeeklitten (Echinocardium cordatum) zijn kleine zee-egels die veel aan onze kusten voorkomen. Het levende dier zie je echter zelden. Hun breekbare kalkskeletjes daarentegen wel, half begraven in het zand vind je ze vaak bij de vloedlijn, zonder stekels en mooi wit gebleekt door de zon. Zeeklitten zijn in tegenstelling tot andere zee-egels onregelmatig gevormd, ze hebben geen radiale symmetrie en zijn dus niet rond. Wel kun je een duidelijke linker- en rechterkant onderscheidden. Ze worden zo’n zes cm groot. Zeeklitten of Hart-egels zoals ze ook wel eens worden genoemd, zijn tijdens hun leven bedekt met een kleed van dunne stekels, die op kleine gewrichtjes kunnen bewegen. Ze leven in het zand en houden een buis met slijm naar het bodemoppervlak open. Op die manier blijft er water langs het dier stromen en kan het ademen. Een Zeeklit gebruikt zijn stekels om zich in het zand te begraven en zich door het zand te bewegen. Op sommige plaatsen komen ze heel talrijk voor en het gebeurt nog wel eens dat de bodemnetten van vissers met Zeeklitten gevuld boven komen. Ze worden ongeveer 10 jaar oud en zijn erg belangrijk voor het verspreiden van voedingsstoffen in zee. Door de zandbodem los te maken vergroten ze de zuurstof- en voedingsstof uitwisseling tussen de bodem en het water en maken dit daardoor beter beschikbaar voor ander leven.

Soms komen er massale sterfgevallen onder Zeeklitten voor en vind je veel meer skeletjes dan normaal. Vermoed wordt dat dit door plotselinge veranderingen in het zuurstofgehalte van het water komt. Bij hogere watertemperaturen neemt de hoeveelheid plankton toe en de beschikbare hoeveelheid zuurstof bij de zeebodem af, iets waar de Zeeklit in zijn gegraven gang slecht tegen kan.

Lees ook: Zanddollar, Colobocentrotus atratus en Groene zee-egel.