Als fervent tegenstander van specialisatie mag ik graag voorbeelden geven van kunstenaars en wetenschappers die zich aan de banden en beperkingen van hun studie of vakgebied wisten te ontwringen. Hun visie en prestaties groeiden met elke verbreding van hun werkveld. Naarmate zij breder keken werden ze een trechter waar de hele wereld in verdween en waarmee zij een unieke en eigen werkelijkheid wisten de distilleren.

Een mooi voorbeeld van iemand die zijn schreden van een pad afkeerde en er uiteindelijk beter door werd is Zbigniew Preisner. Preisner studeerde kunstgeschiedenis en filosofie aan de universiteit van Krakau. Tijdens zijn jeugd volgde hij gitaar- en pianolessen, maar zonder de bedoeling om ooit componist te worden. Op zijn 22ste begon hij echter toch muziek te componeren voor het bekende Krakow cabaret Piwnica Pod Baranami. Nog geen twee jaar later werkte hij voor de Poolse televisie- en filmindustrie. Preisner werd bekend als huiscomponist van de Poolse regisseur Krzysztof Kieslowski. Hun samenwerking heeft een aantal prachtige films voortgebracht welke zonder één van hen nooit zo sterk was geworden. In La double vie de Véronique en het fantastische Dekalog is Preisners score minstens zo belangrijk voor de impact van de film als Kieslowski’s regie. Enkele scores werden uitgebracht onder de naam Van den Budenmayer, een fictieve Nederlandse componist, maar ook deze muziek werd gecomponeerd door Preisner.

Klik hier voor een muziekfragment uit Requim for my Friend. Het is opgedragen aan zijn vriend, Krzysztof Kieslowski die tijdens de opnames ervan overleed.