De meest gestelde vraag, die ik te horen krijg als ik iemand mijn foto’s laat zien, is: “Welke camera gebruik je”. Ik heb een pesthekel aan die vraag. Enigszins beduusd geef ik  dan beleefd antwoord. Maar daar heb ik altijd gelijk weer spijt van. Want als men daarna met een lichte glimlach begrijpend knikt weet ik dat ze denken dat het geen kunst is om met zo’n dure camera een mooie foto te maken.

Deze reactie van veel mensen voert terug op het onvermogen om de gebruiker van het gereedschap te onderscheiden. Deze mensen schijnen te denken dat je met een dure camera “automatisch” betere foto’s maakt. Alsof alles wat men op een Stradivarius speelt mooier klinkt. Geloof me, de kans dat een ongeoefende fotograaf een meesterlijke foto maakt is ongeveer even groot als de kans dat iemand die geen vioolles heeft gehad een geslaagd vioolstuk kan spelen, zelfs niet als hij dit op een Stradivarius doet.

Maar, zullen veel mensen denken, een vioolstuk duurt veel langer dan het maken van een foto. Dan is de kans dat een kluns een goede foto maakt toch veel groter. Misschien wel ja, ongeveer even groot als de kans dat ik met voetbal ooit een mooi doelpunt zou kunnen scoren. De tijd dat Johan Cruiff zijn voet een bal raakt is ongeveer even lang als de tijd dat de vinger van een goede fotograaf de ontspanknop indrukt. Alleen is Johan, net als een goede fotograaf, wel jaren bezig geweest om ervoor te zorgen dat hij al zijn training en kennis kan benutten in de korte tijd dat zijn voet een bal van richting verandert. In dit korte moment komen kennis, ervaring en intuïtie samen. Bij fotografie is dat niet anders.

Misschien beschrijf ik nog wel eens precies welke beslissingen men neemt en welke handelingen men verricht bij het nemen van een foto. Maar waarschijnlijk is het beter om de domme vragenstellers in de waan te laten, misschien kopen ze dan ooit ook nog eens een belachelijk duur fototoestel. Dan kan ik, als ik hun foto’s zie, de vraag stellen welke camera ze gebruiken en geloof maar dat ik dan glimlachend zal knikken.