Deze langpootmug is net verpopt. De lege pophuid hangt echter nog aan zijn achterlijf. Normaal gesproken steekt de pop in de grond en blijft de poppenhuid, als de langpootmug daar uit kruipt, in de grond achter. Verpoppen is een intensieve bezigheid en gaat ook niet altijd goed. Het kost het diertje veel energie en soms het leven. Langpootmuggen hebben opvallend lange dunne poten, die niet al te stevig vastzitten. Als ze worden vastgegrepen kunnen ze zo’n poot opofferen door hem aan de basis af te laten breken. Dergelijke zelf-amputatie noemt men autotomie en vergroot het dier zijn overlevingskansen. Liever verder met een pootje minder dan helemaal niet verder. Ondanks dat deze langpootmug nog amper met het verpoppen klaar is, mist hij nu al twee poten. De grauwe pootloze larven van de langpootmug noemt men emelten, zij verstoppen zich overdag onder de grond en eten ’s nachts het verse groen van planten. Deze larve heeft geen duidelijk zichtbare kop maar aan het uiteinde van zijn achterlijf wel een paar opvallende uitsteeksels rond de twee tracheale openingen die het enigszins op het gezicht van een duivel doen lijken. Langpootmuggen kunnen niet steken, de meeste eten zelfs helemaal niet. Hun volwassen stadium duurt maar kort en dient maar een doel: paren en liefst zo snel mogelijk. Hoewel emelten soms schade aan gewassen kunnen toe richten lijken ze vooral als voedsel te dienen, ze zijn een veel gezochte prooi van vogels en mollen.
Geen reacties
Reageer: