Het licht was de afgelopen dagen zo mooi dat ik naar de Loonse en Drunense duinen was gegaan om tijdens de zonsondergang wat foto’s te maken. Het was heerlijk om buiten te zijn, maar de foto’s wilden niet zo lukken. Ik wilde net een foto van twee dode boomstammen in de open zandvlakte maken, die in het late gele licht mooi afstaken tegen de blauwe lucht, toen er uit het niets een klein hondje aan kwam lopen. Nog voordat ik de foto nam, wist ik eigenlijk al dat hij niet best zou worden. Van dat soort foto’s gaan er duizend in het dozijn. Maar ik was er nu eenmaal en wilde niet met lege handen naar huis. Vlak voordat ik afdrukte, kwam vanuit de linker onderhoek dat kleine hondje in beeld. Hij liep doelbewust naar de dode stammen, draaide zijn kont naar me toe en tilde zijn poot op. Waar hij vandaan kwam weet ik niet, in heinde en verte was verder geen mens te bekennen. Waarom hij speciaal naar deze ene boom kwam, was me ook een raadsel. Nadat hij tegen de stam had gepist, draaide hij zich even om, keek me kort aan, alsof hij wilde verifiëren dat zijn boodschap was overgekomen en stiefelde daarna op zijn gemakje weer weg, Jan weet waar naar toe.