Deze film heb ik al meerdere malen gekeken, hij behoort dan ook tot mijn klassieken. Hoewel je er veel op kunt aanmerken blijft hij fascineren. Toen ik hem als jongetje voor de eerste keer zag maakte hij diepe indruk. Ik kon me goed voorstellen dat je als enig levend wezen door een verlaten stad zou dwalen, dat je in elk huis kon kijken en alles kon doen en laten wat je wilde. Dat je, zolang het licht was, heer en meester was van alles wat je zag. Maar ik kon me ook goed voorstellen dat je jezelf tegen de nacht zou insluiten, tegen de angst die het donker meebrengt. Dat je alles hebt maar niemand om mee te delen, tegelijkertijd  vrij en gevangen.

En alle kritiek ten spijt, deze gevoelens weet de film nog steeds goed over te brengen. Charlton Heston speelt een wetenschapper die als enige een chemische oorlog heeft overleefd. Hij is letterlijk de laatste man op Aarde. Alle andere mensen zijn dood of veranderd in bleke zombies die alleen nog ’s nachts naar buiten komen. Als laatste vertegenwoordiger van de oude wereld wordt hij tijdens het donker met middeleeuwse middelen belegerd. Hij heeft weinig hoop dat zijn wereld ooit nog zal veranderen, tot hij tijdens één van zijn tochten door de verlaten stad ineens een paspop ziet bewegen.