Lezen is leuk, maar soms is het nog leuker als iemand voorleest. De meeste regisseurs willen je laten vergeten dat je naar een film kijkt. Ze willen dat je hun film ervaart, zodat je vergeet dat je naar een vertelling kijkt. Andere regisseurs, zoals Wes Anderson, benadrukken juist het feit dat ze een verhaal vertellen, zij maken van de kijkers weer een publiek en verheffen vertellen tot een kunstvorm. Bij Wes Anderson zijn de films statisch, bijna toneelmatig. Je komt er geen wilde of onverwachte camerabeelden of standpunten tegen. De camera staat op een statief en maakt slechts zelden een korte draai om daarna direct het beeld weer symmetrisch te kaderen. Binnen dit symmetrische beeld bewegen de hoofdrolspelers zich als marionetten, ze zeggen hun tekst en maken hun bewegingen. Het is een tableau dat net zo minutieus is opgebouwd als een schilderij. Dat wil echter niet zeggen dat het verhaal niet boeit, integendeel, het wordt zo goed gebracht dat de kwaliteit van de vertelling minstens zo belangrijk is als het verhaal zelf.
De film wordt binnen drie verschillende kaders gebracht. Het letterbox- formaat wordt gebruikt voor de verteller zelf. Hij richt zich rechtstreeks tot de kijker en vertelt een verhaal dat hem ooit is verteld. Het 3:4 formaat wordt gebruikt om de herinneringen van de verteller in weer te geven en het 16:9 formaat om het verhaal van degene die hem dat verhaal vertelt in te kaderen.
De film volgt de piccolo Zero in zijn loopbaan. Het vertelt hoe zijn leven verstrengeld raakt met dat van Gustave H (een fantastische Ralph Fiennes), de legendarische conciërge van het Grand Budapest Hotel en hoe Zero uiteindelijk de eigenaar van dat beroemde hotel wordt. Als je er gevoelig voor bent word je door de verteller betoverd en leidt hij je door een fantastisch verhaal.
De aftiteling leest als een bezoekerslijst voor de Oscarnominaties. De film zit bordenvol met cameo’s. Hierdoor word je er aan herinnerd dat de personen in de film acteurs zijn en geen “echte” mensen. Het zijn secuur uitgeknipte schaduwpoppen die van The Grand Budapest Hotel een van de leukste poppenkasten van 2014 maakt.
Lees ook: Moonrise Kingdom.
Geen reacties
Reageer: