Deze achtste film van Tarantino is met de nodige ophef aangekondigd. En zoals zo vaak bij zijn films zijn de meningen verdeeld, de ene helft vindt hem briljant, de andere helft walgt ervan. Mijn bescheiden mening is dat de waarheid hier letterlijk in het midden ligt en beide kampen de film waarschijnlijk om de verkeerde redenen goed of slecht vinden.

Liefhebbers vinden zijn stijl uniek, en geven aan dat zijn passie voor geweld niets afdoet aan de kwaliteit van zijn films. De waarheid is echter dat veel van zijn liefhebbers eenzelfde fascinatie met geweld hebben als Tarantino en hierdoor juist minder kritisch naar de andere aspecten van zijn films kijken. De tegenstanders vinden dat Tarantino zijn gebreken achter nodeloos geweld verstopt, maar zijn vaak zo gevoelig voor expliciet geweld dat zij niet in staat zijn om daar doorheen te prikken.

The Hateful Eight is een knappe film, die boven de middenmoot uitsteekt maar het op veel fronten toch laat liggen. Ondanks de bijna theatrale setting, een cabine in een verlaten winterlandschap, waarbinnen zich een langzaam ontplooiend geweldsdrama afspeelt, komt de onderhuidse spanning tussen de personages toch niet helemaal uit de verf. Tarantino liet al eerder in Inglourious Basterds (2009) zien dat hij goed in staat is om met een eenvoudige conversatie de spanning tot bijna ondraaglijke hoogte op te laten lopen. In The Hateful Eight, lukt hem dat helaas niet. De bewust karikaturale personages breken niet door hun cliché en blijven daardoor op afstand. Hierdoor lukt het ze net niet, ze zitten er wel dicht tegen aan, om de spanning op de juiste manier naar de climax toe te dragen. De aanloop van de film wordt daardoor langdradig. Het gebruikelijke geweld wordt op zo’n expliciete manier getoond dat je jezelf afvraagt of de film hier nu juist beter of slechter van wordt. Wat wel opvalt is dat juist daar in de bioscoopzaal het smakelijkst om wordt gelachen. Wat natuurlijk weer veelzeggend is voor het publiek van Tarantino zijn films.

Als je het geweld uit de film haalt, blijft er een interessante film over die het echter niet haalt bij veel eerdere films met eenzelfde thema en setting. Als je echter Tarantino zijn cinematografie en karakterontwikkeling uit de film zou halen en het geweld zou laten zitten, blijft er ook een mindere film over. Tarantino blijft films voor Tarantino-liefhebbers maken, maar is wat mij betreft nog niet in staat gebleken om de kwaliteit van Reservoir Dogs (1992) te evenaren.

Lees ook: Django unchained (2012).