Afgelopen maandag, vroeg in de ochtend, was er een prachtige maansverduistering te zien. De avond ervoor hing er nog wat bewolking maar in de loop van de nacht trok die helemaal weg en werd het kraakhelder. Terwijl ik met een dikke jas en muts rillend in de kou naast mijn statief stond, scheen de maan zo helder dat je er een krant bij had kunnen lezen. Zo’n eerste volle maan in januari noemt men traditioneel een wolfsmaan en omdat deze ook nog eens relatief dicht bij de Aarde stond, spreekt men van een supermaan. Hij lijkt dan niet alleen een stuk groter maar schijnt ook helderder.

De maan beweegt overigens best snel langs de hemel en als je hem met een telelens in beeld hebt, moet je de hoek waaronder je statief staat opgesteld regelmatig veranderen om te voorkomen dat hij uit beeld verdwijnt. Maar op die manier ervaar je wel goed dat de maan in zijn baan om de aarde tijdelijk door de schaduw van de aarde heen beweegt en daardoor wordt verduisterd. Toen hij langzaam het schaduwgebied indreef, werd het steeds donkerder en kon je de sterren beter zien. Het weer was zo helder dat je in het overgangsgebied goed de koude blauwe band van het Japanse lantaarneffect kon zien. Terwijl het gedeelte in het licht als een half afgedekte koplamp scheen, kleurde het schaduwgedeelte steeds roder, tot hij uiteindelijk als een bloedrood spektakel aan de hemel stond. Het is dan ook niet vreemd dat men dit verschijnsel een bloedmaan noemt.  

Normaal lijkt de maan meer een platte schijf of sikkel, dan een driedimensionaal hemellichaam, maar tijdens de volledige verduistering hing hij als een echte bal aan de hemel. Wij zagen in Nederland de verduistering van een relatief hoge breedtegraad, waardoor het bovenste gedeelte net wat minder schaduw pakte dan de rest van de maan.

Het is overigens nog knap lastig om een goede foto van zo’n verduistering te maken. Tijdens de halve eclips is het contrastverschil tussen het belichte en het schaduwgedeelte zo groot dat je beide gedeeltes niet goed in één foto kunt belichten. Als de maan helemaal is verduisterd, geeft hij weinig licht af. Je moet dan schipperen tussen een hoge camera-gevoeligheid en een langere sluitertijd, beide hebben nadelen. Als de camera-gevoeligheid te hoog wordt ingesteld, krijg je ruis en als de sluitertijd te langzaam wordt, staat de maan er bewogen op.

Al met al was ik (super)blij dat ik was opgestaan, de eerstvolgende volledige maansverduistering in Nederland is pas in 2029 en dan moet je maar afwachten of het helder genoeg is om hem te zien.

Lees ook: Maansverduistering 15-06-2011, Maansverduistering 27-09-2015, Zonsverduistering 04-01-2011 en Een blauwe vlek op een bloedrode maan.