Laatst hoorde ik een Amerikaanse die over een kinderwagen gebogen stond uit volle borst “aaahhw.., he’s so cute!.. “ roepen. Tot grote ontsteltenis van de moeder van het kind probeerde deze vrouw het kind ook gelijk uit de kinderwagen te nemen om het tegen haar overvloedige boezem te drukken. Het is een gedrag dat ik herken van toen ik nog met een kinderwagen rondliep. Normaal gesproken keek geen vrouw naar mij om maar als ik met mijn schattige zoontje wandelde schoten ze opeens van overal op me af. Iedereen die een gebrek aan vrouwelijke aandacht voelt of moeite heeft om met een leuke meid een gesprek te beginnen zou ik willen aanraden om de baby van de buren uit te laten, succes verzekerd.
Schattigheid wordt gekenmerkt door een buitenproportioneel groot hoofd met, liefst grote ogen, korte dikke ledematen, ongecontroleerde bewegingen en een speelse nieuwsgierige houding. Deze schattigheid kan dan nog worden verhoogd door gedrag dat de kwetsbaarheid benadrukt, zoals het pruttelen van onzinnige geluidjes, suf glimlachen, geeuwen of slapen.
Vrijwel alle pasgeboren zoogdieren hebben zo’n buiten proportioneel groot hoofd met korte ledematen. Deze uiterlijke kenmerken van pasgeborenen schakelen bij primaten de agressie uit en de neiging om te beschermen en te verzorgen in. Het is dan ook niet gek dat schattigheid niet alleen tot baby’s van dezelfde soort wordt beperkt. Er zijn voorbeelden van chimpansees die een jong poesje adopteren of van gorillamoeders die zich over een kind, dat in de dierentuin in de apenkuil viel, ontfermden. Schattigheid is de overlevingsstrategie van ons nageslacht.
Maar waarom het herkennen van schattigheid bij mensen bijna altijd gepaard gaat met hetzelfde geluid kan ik niet verklaren. Probeer maar eens zonder een “aaahhw…” naar deze foto’s te kijken.
Geen reacties
Reageer: