Deze beroemde film heb ik onlangs pas voor het eerst gekeken. Hij was me iets te beroemd. De vele reacties op deze film waren zo lovend dat hij er in mijn gedachten alleen maar slechter van werd. Ik had het helemaal mis. Rear Window is weliswaar een soepele film, zonder haakjes waar criticasters aan kunnen blijven hangen, maar hij is zeker niet gemakkelijk, het is geen koek en ei. Het is Hitchcock gelukt om een film te maken die zowel ik als mijn ouders kunnen waarderen, en dat is geen kleine prestatie.

Een actiefotograaf zit met een gebroken been achter zijn raam gekluisterd. Uit pure verveling richt hij zijn scherpe blik op zijn buren. Deze bieden hem zoveel afleiding dat hij zijn eigen inertie met hun capriolen compenseert. Tot hij het idee opvat dat één van zijn overburen een moord heeft gepleegd.

James Stewart speelt op knappe wijze L.B. Jeffries, de fotograaf die meer interesse kan opbrengen voor zijn buren dan voor zijn elegante vriendin Lisa (Grace Kelly). Omdat hij zelf geen stap kan zetten roept hij de hulp in van zijn vriendin, zijn verpleegster, en een politievriend. Zij voeren de acties uit waar hij niet toe in staat is. De set die je vanuit het raam ziet is prachtig. De verschillende buren zoals Miss Torso en Miss Lonelyhearts zorgen niet alleen voor voldoende afleiding, maar verlenen de film ook extra verhaallijnen en diepgang.

In principe gaat elke film over voyeurisme en kijk je als kijker altijd zonder gezien te worden. Hitchcock voert dit gegeven echter nog wat verder door. Als kijker zie je alleen wat Jeffries ziet. De camera beweegt zich niet buiten zijn kamer. Als de frêle Lisa zich in het appartement van Lars, de potentiële moordenaar bevindt, kunnen we haar door het raam heen zien, tot zij zich uit beeld beweegt. Dit maakt de machteloosheid en frustratie van Jeffries extra goed voelbaar. Omdat je als kijker gewend bent ongezien te kunnen kijken is het altijd extra raar als een acteur rechtstreeks in de lens kijkt, op dat moment voel je je betrapt. Op een bepaald moment kijk je door Jeffries verrekijker mee, tot Lars opkijkt en je rechtstreeks aankijkt. Als Lars niet veel later ook nog eens het nu zo bekende appartement van Jeffries betreedt voelt dat bijna als een persoonlijke aanranding. Kijken zou passief moeten zijn, zonder consequenties en gevolgen. Maar in dit geval voelt het alsof de moordenaar je huiskamer binnen komt.

De film is een pareltje, niet omdat Hitchcock alle registers opentrekt, maar juist omdat hij zichzelf beperkt. Het verhaal is sterk, de acteurs zijn fantastisch en de cinematografie is tegelijkertijd intiem en confronterend. De spaarzame muziek is niet alleen ondersteunend maar ook nog eens een onderdeel van het verhaal. Eén van de buren is muzikant en zelf zijn spel op de piano krijgt zijn eigen plaats binnen het kleine universum dat Rear Window is.