De filmindustrie maakt er de laatste jaren een kunst van om schaamteloos elke cent uit een productie te rammelen. Als een film geld opbrengt, kun je er donder op zeggen dat er binnen de kortste tijd één of meerdere vervolgen of een prequal worden gemaakt, om nog maar niets te zeggen over een televisie spin-off. En als dat niet mogelijk is, omdat het een boekverfilming betreft, dan knippen ze het verhaal gewoon in tweeën (Harry Potter and the deadly hallows) of zelfs in drieën (The Hobbit). De scriptschrijvers zijn meesterlijk in het uitrekken en uitmelken van willekeurig welk verhaal, hoe kort ook. En als er niet voldoende materiaal voorhanden is om een trilogie te rechtvaardigen, voegen ze gewoon fictieve karakters en verhaallijnen toe (The Hobbit). Omdat ze er zeker van willen zijn dat de kijkers van de eerste film ook naar de tweede én derde komen, krijgt iedereen precies krijgt wat hij verwacht, een opgepompte kloon van de eerste film. Meer van hetzelfde maar bij voorkeur met iets grootsere ontploffingen. Waarom zou je tenslotte een risico nemen, succes behaal je het makkelijkst door een eerder succes te kopiëren (en te kopiëren en te kopiëren). In de film business is recycling the name of the game.