Het vrouwtje van het vliegend hert heeft niet de voor de mannetjes van deze soort kenmerkende grote kop en gewei-vormig uitgegroeide kaken. Zij heeft twee gewone korte kaken, waar ze overigens wel heel goed mee kan bijten.

De vrouwtjes gebruiken deze kaken om in schors te knagen om bij de sapstroom te komen, met dit sap en haar feromonen lokt ze mannetjes om mee te paren. Deze paringen vinden dan ook meestal plaats op de boom. Een bevrucht wijfje graaft zich daarna bij een oude dode eikenstronk in de bodem en legt haar eieren tot op 75cm diepte op de wortels. Daar leven de larven 5 tot 8 jaar van het vermolmde vochtige hout voor ze zich tot volwassen kever verpoppen.

Er zijn maar een paar populaties vliegende herten in Nederland en de meeste foto’s van vechtende mannetjes en paringen zijn dan ook in het buitenland gemaakt. Toen ik vorige week naar Milsbeek was gereden om foto’s te maken was ik dan ook heel blij dat ik aardig wat vliegende herten, waaronder een paar strijdende mannetjes, had gezien. Ondanks dat het volle maan was, had je nadat de zon was ondergegaan een zaklantaarn nodig om onder de begroeiing te zien waar je liep. Net toen ik naar huis wilde gaan, zag ik bij het licht van mijn zaklamp in het losse zand voor een oude eikenstronk een mannetje en vrouwtje zitten. Hun kop en ogen zaten onder het gele löss maar ze wisten elkaar toch te vinden en binnen een paar minuten kwam het tot een paring. Het mannetje manoeuvreerde zich achter en boven het vrouwtje, boog zijn kop naar benden en stak zijn grote kaken als twee tralies voor haar neer. Tijdens de paring kon het vrouwtje geen kant op, maar al na een paar minuten was het gedaan en gingen ze uit elkaar. Hopelijk is het vrouwtje bevrucht, en levert deze paring ergens tussen 2023 en 2026 een nieuwe generatie  vliegende herten op.

Lees ook: Vechtende vliegende herten en Het vliegend hert.