Onsterfelijkheid is niet hip. Ik heb onsterfelijkheid in huis, net zoals veel anderen trouwens. Bij mij staat het op de vensterbank. In een te klein potje.

Deze Graslelie (chlorophytum comosum) heb ik ooit als stekje gekregen. Het gaat maar niet dood. Veel of geen water, veel of geen licht het blijft leven. Dit plantje is vast de nachtmerrie van alle bloemisten. Het is weliswaar niet de enige plant die zichzelf via wortelstok, of stek kan vermenigvuldigen, maar wel één van de weinige die dit ongestraft tot in het oneindige kan blijven doen. Bij de meeste plantjes (of dieren) die zich ongeslachtelijk voort-planten nemen de overlevingskansen uiteindelijk af en moet men toch terug naar de bloemist voor een vers plantje. Maar niet bij de Graslelie. Ik heb hem ooit van mijn moeder gekregen toen ik naar mijn eerste studentenwoning ging, zij had hem van haar tante en deze had hem ook weer gekregen, al wist zij niet meer van wie. Ik heb het nagevraagd, niemand van mijn kennissen heeft ooit een graslelie gekocht.

Wie weet hoe oud dit plantje al is? Misschien zijn alle graslelies in Nederland wel hetzelfde plantje. Omdat het zich zo voortplant is elk nieuw stekje gewoon dezelfde plant. Allemaal stukjes (of stekjes, het is maar hoe je het bekijkt) van het eerste plantje dat uit Afrika mee hier naar toe was genomen. De lange stengels met de miniplantjes wortelen in de natuur vanzelf maar in onze huiskamers hangen ze lekker over de bloempot. Sommige mensen zetten ze dan ook in de vensterbank (!) of maken er een hangplant van. Volgens mijn vrienden niet hip.