In het bejaardenhuis waar mijn oma vroeger lag, zag ik vaak een man alleen zitten. Hij zat vlak bij de ingang, net naast de lift en praatte aan een stuk door in zichzelf. Ik stelde me voor dat hij niet met zichzelf, maar met een lang verloren partner sprak en vond dat tegelijkertijd mooi en triest. Soms praat ik ook in mezelf. Ik denk dat iedereen dat wel eens doet. Een paar woordjes of wat ondermonds gemompel. Niets om mezelf zorgen over te maken.

Gisteren liep ik een poosje achter twee bejaarden, ik was op weg terug naar mijn auto en had geen haast. De oudere man praatte aan een stuk door tegen zijn vrouw. Hij keek haar niet aan maar vertrouwde erop dat zij naar hem luisterde. Toen zij een stukje terugviel om even in een etalage te kijken, had hij dat niet door. Hij liep en praatte in hetzelfde tempo, alsof zij er nog was en naast hem liep. Ik weet niet goed waarom maar dat deed me een beetje pijn. Het duurde niet lang, al na een paar seconden versnelde het oude besje haar schreden en liep ze weer naast hem. Haar man had het niet in de gaten. Hij had haar niet gemist. Hij praatte aan een stuk door.

Lees ook: Onwillekeurige beweging.