De Deense arts, docent en bioloog Ole Worm (1588-1655) was een fervent verzamelaar van allerlei curiosa en rariteiten. Hij gebruikte zijn collectie om aan zijn leerlingen te laten zien hoe de natuur er in het echt uit zag. Alleen als zij deze voorwerpen konden aanraken en bestuderen konden zij zich een gefundeerde mening over deze objecten en hun plaats binnen de natuur vormen. Ole Worm ging uit van een empirische manier van leren en hij staat hierdoor tussen de oude en de nieuwe wetenschap. Zo beredeneerde hij dat de eenhoorn niet bestond en wist hij één van de topstukken van zijn verzameling te classificeren als de hoorn van een Narwal en niet van het mythische paard. In zijn collectie bevonden zich veel van de meest begeerde objecten uit de curiositeitenkabinetten van die tijd, zoals een krokodil, een grote slangenhuid, fossielen, horens en opgezette dieren. Ole had zijn eigen manier om deze te catalogiseren en in zijn kabinet te positioneren. Hoewel zijn collectie eigenlijk was opgesteld als een verzameling studiemateriaal heeft zij zoveel overeenkomsten met de curiositeitenkabinetten van die tijd dat zij ook als Wunderkammer kan worden omschreven.

Hij stelde van zijn collectie, die ook wel bekend stond als Museum Wormianum een catalogus op die pas in 1655 na zijn dood werd gepubliceerd. Deze catalogus beschreef niet alleen uiterst nauwkeurig welke stukken hij in zijn collectie had maar ook zijn vele theorieën over de natuurwetenschap en haar classificatie. De publicatie van Olaus verzameling, Musei Wormiani Historia, ging gepaard met een prachtige gedetailleerde afbeelding van zijn curiositeitenkabinet.

Rosamond Purcell heeft deze illustratie als uitgangspunt genomen voor een reconstructie van Olaus Wunderkammer. Een gigantische taak want hoewel de illustratie zeer gedetailleerd is, was het niet gemakkelijk om al deze objecten bij elkaar te krijgen. Sommige moest ze lenen uit diverse collecties en musea en andere heeft ze na laten maken. Zo zijn de Eskimo jas en de opgezette lemuur eigentijdse kopieën van Oles originele stukken. Met een enorm geduld heeft zij uiteindelijk de illustratie uit 1655 nieuw leven in kunnen geblazen en hem gekopieerd naar de werkelijkheid. 

Lees ook: Decaying Dice en Tycho Brahe.