De architectuur van grote steden is doorspekt met anonieme beelden van menselijke lichamen, ze kleven tegen de gevels of staan op een sokkel naast de deur. Ze lijken louter te zijn gemaakt om de grandeur van een gebouw te vergroten. De meeste mensen kijken er niet eens meer naar, ze zien het als een verlengstuk van het gebouw, iets wat erbij hoort, net als een drempel of een trap. Meestal ligt de boodschap van zo’n beeld er duimen dik bovenop, maar soms laat zo’n beeld zich wat minder goed duiden.

Dit stenen beeld, dat niet op maar in een stenen sokkel staat, bevindt zich tegen de zijgevel van de zuilengalerij in het Jubelpark van Brussel. De afgebeelde naakte man met cape staat met zijn voeten verzonken in het steen terwijl hij voor zijn lendenen een stenen paal of zuil vasthoudt. De houding is suggestief, zijn uitdrukking non-descript. Hij lijkt zo hard aan deze paal te trekken dat zijn voeten erbij in de grond zakken. Ondanks deze blijkbaar zware fysieke inspanning blijft hij er behoorlijk kalm onder, misschien oogt hij zelfs een beetje gelukzalig. Ik heb geen idee wat de makers hiermee proberen de zeggen, of waarom men een dergelijk beeld op de aanloopkant van een triomfboog plaatst. Schaamt deze superman zich voor zijn naaktheid? Trekt hij eigenhandig de architectuur van de stad uit de grond, of symboliseert hij het plezierig samengaan tussen vlees en steen? Geen idee.

Lees ook: Kalksteenrot, De engel van Giulio Monteverde en Hygieia en duivenstront.