Deze Spaanse film uit 2011 gaat over César, een vriendelijke conciërge van een appartementen-complex. Hij is rustig en beleefd en gaat bijna onopvallend door het leven. Het is hem echter onmogelijk om gelukkig te zijn en hij vindt het dan ook moeilijk om met zijn leven door te gaan. Omdat gelukkige mensen hem aan zijn eigen leegte herinneren doet hij er alles aan om bij hen de glimlach van hun gezicht te halen. En Clara, de mooie huurster van het appartementenblok waar César werkt, heeft een wel heel mooie glimlach.

Deze Spaanse film uit 2011 is op de Amerikaanse markt uitgebracht als Sleep Tight. While you sleep zou echter een betere vertaling van Mientras duermas zijn geweest. César wordt buitengewoon knap neergezet door Luis Tosar en de regie van Jaume Balagueró zorgt ervoor dat je tegelijkertijd met César meeleeft en hem verafschuwt. Clara wordt gespeeld door Martha Etura, in het echte leven is zij Tosars vriendin.

Terwijl César zich hulpvaardig en vriendelijk gedraagt, bemoeit hij zich ongemerkt en op de meest intieme manier met iemands leven. Ondanks dat César zijn verlamde moeder van zijn intenties op de hoogte houdt is er niemand die zich realiseert waar zijn acties uiteindelijk toe kunnen leiden. Als kijker voel je je bijna schuldig als je ziet hoe Clara’s privacy wordt geschonden en hoewel jij net als Césars moeder precies weet wat er gebeurt ben je net zo machteloos om er iets aan te doen. De kracht van deze film ligt in dit gevoel van onmacht en de mix van fascinatie en afschuw. Op meerdere momenten betrap je jezelf er op met César mee te leven om jezelf er meteen daarna schuldig over te voelen. De film volgt hem op de huid en legt daarmee pijnlijk de kwetsbaarheid van de appartementbewoners en de kijker bloot. Ondanks het dunne verhaaltje en de beperkte uitdieping van Césars beweegredenen is Mientras duermes een boeiende en beklemmende film, al was het alleen al vanwege de uitstekende acteerprestaties die de volledige cast neerzet. Met zijn beperkte locatie, voyeuristische insteek en kleurrijke appartementbewoners lijkt Mientras duermes zelfs een klein beetje op Rear Window. Maar waar Hitchcock zich veelal tot suggestie en onderhuidse spanning beperkt, kent Mientras duermos enkele expliciet bloederige scènes.

Dit is geen fijne film om te zien, maar wel een goede film om gezien te hebben. Hij raakt je op dat kleine plekje waar je kwetsbaar bent. Misschien dat je na het zien van deze film zelfs weer onder je bed kijkt, voor je gaat slapen.