Maraboes zijn niet ‘s werelds mooiste vogels. In 1917 schreef AJC Snijders in zijn Koninkrijk der dieren het volgende: “Hij is nog grooter dan onze ooievaar en vertoont een komischen ernst, gepaard met een groote mate van deftigheid, doch ook van geslepenheid. Evenals de gier heeft hij een groote krop en zijn de kop en de hals bijna naakt en slechts met wat licht dons bedekt opdat het dier zich gemakkelijk van vuil en bloed zou kunnen reinigen. De voeten zijn zwart, doch meestal zoo dik met vuil en modder begroeid dat men van de kleur niets ziet”.

Wat betreft de vergelijking met gieren heeft Snijders volkomen gelijk, maraboes eten vrijwel alles. Ze zijn zelfs in staat om aas te eten dat voor veel andere dieren te bedorven is, maar ze eten ook afval uitwerpselen of levende dieren. Het zijn wandelende vuilnisbakken, die hun lange dikke snavels diep in karkassen moeten kunnen steken, zonder dat hun veren daarbij in de weg zitten.

Die vieze poten van de maraboe komen door urohydrosis. Vogeluitwerpselen zijn een combinatie van faeces en urine en daardoor veel dunner dan de poep van bijvoorbeeld zoogdieren. Maraboes schijten over hun poten heen om af te koelen. De verdamping van het vocht uit hun uitwerpselen zorgt voor afkoeling. De droge witte korst vuil die overblijft beschermt de poten daarna tegen de felle zon. Snijders “modder” is dus eigenlijk stront.

Afrikaanse Maraboes behoren tot de ooievaar familie, ze kunnen tot 1,5 m hoog worden, 9 kg wegen en een spanwijdte van 2,6 m halen. Deze opportunistische vogels komen ook veel in de buurt van mensen voor, zoals bij vissersplaatsen en op vuilnisbelten. Deze Afrikaanse maraboe is in Diergaarde Blijdorp gefotografeerd.

Lees ook: Koude vogelpoten en Waarom vogels met lange poten vaak op één poot staan.