De Argentijnse film La Antena van Esteban Sapir werd in 2007 tijdens de opening van het Internationale Filmfestival van Rotterdam voor het eerst getoond, sindsdien heeft hij een kleine maar trouwe schare van bewonderaars opgebouwd.

La Antena is een ode aan de stomme film. In surrealistische zwart-wit beelden schetst ze een verhaal van onderdrukking en religie. De film is een feest voor het oog maar door zijn specifieke beeldentaal bedoeld voor een beperkt publiek, La Antena richt zich op cinefielen.

In de stad zonder stem maakt niemand zich druk over de stilte. Mr. TV controleert de enige persoon met een stem en bepaalt wat iedereen ziet en hoort. Als een totalitaire tiran hypnotiseert hij de stad en dwingt hij iedereen zijn voedsel te eten. Als hij echter ook nog eens iedereens woorden probeert te stelen komen een tv-reparateur, zijn jonge gestigmatiseerde dochter en een blinde jongen in opstand.

Liefhebbers van de stille cinema zullen makkelijk de vele verwijzingen naar Frits Lang en George Meliés herkennen. De film doet ook denken aan het vroege werk van Dali en Buñuel en sommige beelden zijn buitengewoon hypnotiserend. Esteban Sapir heeft zich bewust beperkt tot de beeldentaal van de stomme film maar weet daar goed mee te spelen, zo gebruikt hij de teksten van de dialogen als grafisch element. In La Antena hangen de woorden letterlijk aan iemands lippen. Door ze met het beeld te laten veranderen, worden ze een onderdeel van de scene en verandert de film in een bewegende poster. Het nadeel hiervan is wel dat de aandacht meer bij dit beeld dan bij het verhaal ligt, ondanks enkele spookachtige close-ups komen de personages zelf niet echt tot leven. Net als de stad zelf blijven ze pop-up karakters in een vouwboek. En laat dat nou net de bedoeling van Sapir zijn.