We leven in een massacultuur. We scharen ons massaal achter een publieke verontwaardiging en doen massaal aan sterrenverering. Alles is mega. Een mening krijgt pas waarde als hij wordt gedeeld. Iedereen lijkt zich sociaal verplicht te voelen om een stelling in te nemen, waarbij het hebben van een mening belangrijker is dan het kunnen beargumenteren daarvan. Zoals bij alle grote groepen neemt het ene woord al snel het andere mee en voor je het weet heb je een leuze. Maar een nieuwe laait vaak al op voor de oude is verstomd. Bij massagedrag is nieuwigheid dan ook belangrijker dan inhoud. In een massa bereik je iemand alleen door boven het tumult uit te komen. Helaas zijn geschreeuwde boodschappen niet altijd even genuanceerd. Politieke leuzen zijn dus niet alleen kort, ze moeten ook nog eens goed bekken. De kreet moet ten slotte gescandeerd kunnen worden.

Aangezien niemand precies weet wat het standpunt van een partij is en blijkbaar ook niemand ervan uit gaat dat deze partij zich na het behalen van de verkiezingen aan dat standpunt gaat houden, stemmen we dus maar niet op de inhoud maar op de vorm. De massa stemt echt niet op de partijprogramma’s van de VVD of de PVV, ze stemmen op Rutte of Wilders. Dat maakt het gelijk heel wat makkelijker voor de media. Nu kunnen ze het politieke spel afdoen als een wedstrijd, en laten we eerlijk zijn dat is het ook. De media houdt punten en scorekaarten bij en praat over de verkiezingsstrijd alsof het een wielerwedstrijd is. Net als bij veel sporten zijn er bureaus die in schatten hoe groot de overwinningskansen zijn en worden er prognoses afgegeven. De massa zit thuis achter de Tv en kijkt hoe de één de ander verbaal verslaat. Tussenstanden worden doorgegeven en de overwinnaar wordt bejubeld. Binnen het politieke spel gaat het niet om de boodschap, het gaat om het spel. Zij de knikkers wij het vermaak. De media wint, het publiek verliest.

Lees ook: Politiek