Binnen een sociaal functionerende groep zijn er veel valkuilen die een efficiënt en prettig samenwerken kunnen belemmeren. Dat onverschilligheid binnen een groep tot miscommunicatie en frustratie kan leiden zal iedereen zich wel kunnen voorstellen. Er is echter ook een valkuil die juist voortkomt vanuit betrokkenheid. Deze is misschien zelfs nog gevaarlijker. In de psychologie staat deze valkuil als de Abilene-paradox bekend.

Stel: er wordt binnen een bepaalde groep geopperd dat het wellicht verstandig is om met een andere groep te gaan samenwerken, (denk aan een school, een land, een sportvereniging of een bejaardensoos) dan kun zou je van elkaars sterke punten kunnen leren en samen sterker staan. Een goed idee, waar iedereen het mee eens is, want niemand durft tegen samenwerking te zijn. Er wordt dus een werkgroep in het leven geroepen, deze stelt een plan van aanpak op. Ze komen met voorstellen, projecten en suggesties. Er komt een nieuwsbrief een adviseur en een commissie. Geld wordt uitgegeven, stappen worden genomen, pionnen verschoven. Naarmate dit proces op gang komt wordt het steeds moeilijker om te stoppen.

Stel: eigenlijk zag niemand iets in het oorspronkelijke idee maar durfde er niets tegenin te brengen, wie is er tenslotte tegen samenwerking? Uiteindelijk wordt er veel geld en tijd geïnvesteerd in een idee waar niemand zin in had. De uitkomst zal dan ook onvermijdelijk zijn dat dit goede idee meer kwaad dan goed zal doen. Omdat niemand zich tegen de groep durfde uit te spreken is er iets in beweging gezet dat niet meer zonder grote schade stopgezet kan worden.

Denk nu niet dat dit een fictief scenario is, er zijn meer zaken om deze reden vastgelopen dan iedereen zal willen toegeven. Een goed idee kan heel wat gevaarlijker zijn dan een slecht idee.