De Hardangerjøkulen is een grote gletsjer in Noorwegen die zich ten noorden van het natuurgebied Hardangervidda bevindt. Wij verbleven een aantal dagen in Fagerheim Fjellstugu tussen Geilo en Eidfjord en konden vanuit het verblijf de gletsjer tussen de bergen zien liggen. We hebben geprobeerd om hem vanaf een parkeerplek iets westelijker aan de Haugestolvegen 7 te bereiken. We hadden de auto vroeg in de ochtend naast de weg gezet en zijn met de zon in de rug naar de gletsjer gaan wandelen. In de Hardangervidda groeien geen bomen, en het terrein is een combinatie van mos, rotsen en lage stugge begroeiing. Boven de open glooiende vlakte trekken de wolken over het landschap en wekken de diepe schaduwen de impressie dat het hele gebied zachtjes deint.

Er lag ongeveer 12 kilometer tussen ons vertrekpunt en de Austra Leirbottskaka, de zuidelijke blauwe gletsjertong van de Hardangerjøkulen. Er liep vanaf ons startpunt geen pad en we moesten over open terrein met tientallen beekjes en riviertjes en om vele bergmeren heen navigeren. We wisten de gletsjer tot op een paar kilometer te benaderen, tot we een brede stroom tegenkwamen waar we niet over konden. We hebben de rivier geruime tijd gevolgd in de hoop hem ergens over te kunnen steken, maar omdat we dezelfde dag nog terug moesten, hebben we dat op een gegeven moment maar opgegeven. We zijn toen, met de zon en enkele hoge rotspunten als navigatiebakens, teruggelopen. Pas tegen het einde van de middag waren we weer bij de auto.

Het was een prachtige tocht. In de snelle heldere stroompjes zwom forel en in de verte zagen we een jonge eland het dal tussen twee bergruggen oversteken. Om ons heen hoorden we regelmatig goudplevieren en af en toe zag je ze op een rots de omgeving in de gaten houden. Het had de dagen ervoor, voor het eerst sinds weken, weer eens geregend en het mos had zich volgezogen. In een bepaald stuk lagen overal grote stenen, elk in een eigen kleine kom, alsof ze uit de hemel waren gevallen en een krater hadden geslagen. Het regenwater had zich in die kommen verzameld en elke steen lag in zijn eigen kleine vijvertje. Het water was zo helder dat je onderin enkele grotere vijvers nog de droge gebarsten bodem zag liggen. Maar er waren ook moerasachtige stukken en kleine watervallen, steile hellingen en velden vol met veenpluis. Ik zal deze dag niet snel vergeten.

Lees ook: Hardangervidda.