Als mensen ouder worden, dikken ze in, net als een saus die lang op het vuur heeft gestaan. Karaktertrekken die eerder niet aan de oppervlakte lagen, komen bovendrijven. Je zou verwachten dat de individuele trekken steeds duidelijker zouden worden maar het lijkt dat deze individualiteit juist verdampt bij het ouder worden. Naarmate ervaringen, emoties en kwaliteiten verder indikken gaan oude mensen meer op elkaar lijken. Zoals kinderen naar kinderen trekken zo herkennen ouderen een lotgenoot. Gezamenlijke karaktertrekken komen boven en een bijna hilarisch gevoel van herkenning neemt de overhand.

Gisteren heb ik mijn jaarlijkse griepprik gehaald. Zoals altijd stond de wachtkamer vol met ouderen en bejaarden. Met een vrolijkheid die die van een spaarzaam uitje benadert babbelden ze met elkaar. Er werd gelachen en geginnegapt. Nergens werd duidelijker dat het hier niet een verzamelingen individuen betrof maar één homogene groep mensen. Bij elke nieuwe patiënt die de overvolle wachtkamer binnenkwam klonk dezelfde grap. “Het lijkt wel of het hier gratis is!”. Elke keer werd er hartelijk gelachen en met een soort van kinderlijk verlangen keek men uit naar de volgende patiënt, die ook weer als op afspraak riep,”het lijkt wel of het hier gratis is!”

Individualiteit ligt niet aan onze basis, het is niet dat wat ons het meest definieert. Integendeel, individualiteit is een bewuste keuze die constante zorg nodig heeft. Als we even niet opletten verdampt hij.