Hoewel deze film niet zo bekend is, krijgt hij terecht een hoge waardering op IMDB. Zelfs als je hem nu bekijkt doet de cinematografie van Tomu Uchida niet verouderd aan. Kiga kaikyô gaat over armoede en over de demonen die we over onszelf afroepen. De hoofdpersoon wordt achtervolgt door een daad uit zijn verleden en de angst dat deze daad aan het licht komt zorgt uiteindelijk voor zijn ondergang. Het verhaal wordt, in drie duidelijke aktes, op klassieke manier verteld.

Een arme man komt op illegale manier in bezit van een grote som geld, een gedeelte hiervan geeft hij aan een prostituee, met de rest probeert hij zijn leven op te bouwen. Deze prostituee is hem hier zeer dankbaar voor en gebruikt het geld om haar eigen leven op poten te zetten. Hoewel de man zijn hele verdere leven probeert om boete te doen voor de fout in zijn verleden is het juist deze fout die hem in staat stelt het leven van anderen te verbeteren. Als de prostituee jaren later zijn foto in de krant ziet, zoekt ze hem op om hem te bedanken.

Het verhaal is niet alleen goed opgebouwd maar vooral ook erg compleet. De kracht van de film ligt echter niet alleen in het verhaal of de vertolkingen. Cinematografisch is de film een juweeltje. Tomu Uchida is een meester in het bepalen van composities en beperkt zich in deze film niet tot één soort cinematografie, hij wisselt moeiteloos tussen documentaire, drama en thriller. De grootste prestatie ligt in het feit dat hij al deze aspecten op zo’n manier weet te combineren dat je er als kijker niet eens bewust van bent. Daarnaast is Kiga kaikyô niet alleen een mooie film, maar ook een boeiend tijdsdocument.