De tijd is onverbiddelijk, ze verstrijkt, soms snel soms langzaam, maar altijd in dezelfde richting. Van nu naar straks, van straks naar later. Als het water in een leeglopend bad cirkelt ze boven het afvoerputje om er uiteindelijk in weg te lopen. Tijd is een spiraal. Veel zaken lijken zich te herhalen zoals seizoenen, mode, en politiek. Toch herhaalt iets zich nooit op precies dezelfde manier. De Neogotiek lijkt net zo min op de Gotiek als de moderne hoge laarzen op die uit de jaren zeventig. Het lijkt, maar het is het ook net niet. Omdat het heelal uitdijt komt ook de aarde na zijn omwenteling om de zon nooit meer op dezelfde plaats terug. Ze doorloopt geen cirkel maar een spiraal. De wereld gaat van orde naar chaos, van meer naar minder. De tweede hoofdwet van de Thermodynamica leert dat de hoeveelheid beschikbare energie alleen maar kan afnemen. Bij elke energieomzetting gaat meer energie verloren. Er zat meer energie in het graan dan in de kip, meer in het gras dan in de koe. De onverbiddelijkheid van deze tweede wet is de reden waarom de tijd maar één richting heeft.

De mate van energieverlies of wanorde noemt men entropie. Zoals de entropie alleen maar toe kan nemen en niet af zo kan het alleen maar later worden en niet vroeger. De tijd volgt de entropie, hij wordt er aan afgemeten. Met het ontspannen van een veer, het omlaag vallen van zand of het uiteenvallen van atomen neemt de hoeveelheid beschikbare energie af en de entropie toe. Uiteindelijk zal het heelal zichzelf opbranden en een warmtedood sterven. De entropie zal zoveel toenemen dat er niets rest dan stof en kou, het is slechts een kwestie van tijd.