Geleedpotigen doen ons vaak denken aan blikken speelgoeddieren, complexe mechaniekjes tot leven gebracht door een opwindsleutel. Hun simpele gewrichten, harde pantser en mechanische manier van bewegen maken empathie en  antropomorfisme bijna onmogelijk. We kunnen ons hoogstens verwonderen over de delicaatheid en finesse van hun bouw en ons afvragen waar de vonk die dit machientje tot leven heeft gebracht vandaan komt. Geleedpotigen lijken uit een ander universum te komen, opgesloten in hun harnas bewegen ze zich onverstoorbaar en doelgericht door onze wereld.

Veel kunstenaars hebben geprobeerd om deze fascinerende dieren na te bouwen, toch falen velen op het vlak van bezieling. Hoewel het ze lukt om de gewrichten en vormen van een pantser te reproduceren komen ze vaak niet verder dan een leeg en hol mechaniek. Een speelgoedbeestje zonder opwindsleutel.

Edouard Martinet is de uitzondering op de regel. Hij bouwt dieren na zonder ze te kopiëren. Hij sloopt allerlei oude apparaten uit elkaar en combineert ze tot iets nieuws. Zijn dieren zijn geen doodse combinatie van losse onderdelen. Je kunt je haast niet voorstellen dat de typemachine-onderdelen, koplampen en fietskettingen ooit een ander nut hebben gehad dan in zijn mechanieken. Alles zit precies daar waar het hoort, hun vorige leven is vergeten. Zijn werk kenmerkt zich door een elegantie en helderheid van vorm die slechts door het origineel wordt benaderd. Hij soldeert niets, elk onderdeel is geschroefd. Hier wordt het geheel echt meer dan de som der delen en ergens tussen al deze boutjes en moertjes zit een ziel verstopt.

Lees ook: Claire Moynihans mottenballen.