De dood van Paul Kammerer (1880-1626) is met allerlei raadsels omgeven. Zeker is dat hij op 23 september 1926 zelfmoord pleegde. Zes weken daarvoor was hij van fraude beschuldigd. Terwijl hij slechts enkele jaren daarvoor nog door de New York Times werd omschreven als de nieuwe Darwin. Momenteel weet vrijwel niemand meer wie hij was.

Paul Kammerer wordt wel omschreven als de laatste Lamarckist. Hij hing de theorie aan dat eigenschappen die een individu zich tijdens zijn leven heeft verworven kunnen worden overgedragen aan het nageslacht. Een theorie die als eerste door Jean-Baptiste Lamarck (1744-1829) werd beschreven maar die later door de evolutieleer van Darwin van tafel werd geveegd. Toch komt men langzamerhand schoorvoetend op deze theorie terug en vooral binnen de epigenetica blijkt men aanwijzingen te vinden dat men deze oude theorie misschien toch niet zo snel had moeten verwerpen.

Paul Kammerer was een buitengewoon veelzijdig man. Hij begon zijn studie in Wenen in de muziek en studeerde af in de biologie. Naast zijn experimenten binnen de biologie hield hij zich ook bezig met schijnbaar onverklaarbare toevalligheden en zijn theorie van Serialiteit is mede verantwoordelijk geweest voor de ontwikkeling van Jungs beroemde theorie van de Synchroniciteit.

Paul Kammerer probeerde om verschillende amfibieën zich, in voor hun niet natuurlijke omgevingen te laten voortplanten. Hier door wist hij verscheidenen ovoviviparische (eier-levendbarend) amfibieën zichzelf viviparisch (levendbarend) te laten voortplanten en vice versa. De experimenten die hij met vroedvrouwpadden (Alytes obstetricians) uitvoerden zorgden echter voor zijn kortstondige roem en uiteindelijke ondergang. Deze padden broeden van nature op het droge en niet zoals de meeste padden in het water. Door deze padden in het water tot paren te dwingen, ontwikkelden zich bij hen dezelfde kleine zwarte bobbeltjes en haakjes op de poten die hun soortgenoten die in het water broeden gebruiken om meer grip op hun partner te houden. Een groot aantal wetenschappers bevestigden zijn ondervindingen en namen deze zogenaamde “nuptial pads” waar op de poten van de door hem gekweekte padden. Hoewel veel wetenschappers zijn onderzoek betwistten werd hij op slag een beroemdheid. Hij ging op tour in America en veel kranten, zoal de New York Times, zagen in hem de nieuwe Darwin.

Op 7 augustus 1926 verscheen er echter een artikel in het Britse tijdschrift Nature, waarin Dr. G.K. Noble, curator van de reptielafdeling van het American Museum of Natural History beweerde dat Kammerers onderzoek een vervalsing was. Volgens hem waren de nuptial pads op Kammerers vroedvrouwpadden slechts vlekken Oost-Indische inkt. Ten tijde van deze beschuldiging bevond Paul Kammerer zich in een diepe depressie. Veel van zijn onderzoek was tijdens de oorlog verloren gegaan en hij zou zijn experiment helemaal opnieuw moeten uitvoeren om zich tegen deze harde beschuldigingen te kunnen verdedigen. Als klap op de vuurpijl wilde zijn liefde hem niet volgen naar Moskou, waar hij door geldnood gedwongen een baan had aangenomen. Op 23 september schoot Paul Kammerer zichzelf bij de bossen van Schneeberg door het hoofd. Nog geen jaar later had de wereld hem vergeten.

Hij heeft de aantijgingen tegen zijn onderzoek nog wel ontkend. Paul gaf in zijn zelfmoordbrief aan dat hij vermoedde wie zijn onderzoek had vervalst. Veel van de wetenschappers in Cambridge die zijn oorspronkelijke exemplaren hadden onderzocht hadden de nuptial pads waargenomen en er foto’s van gemaakt. De kans dat Paul Kammerer toen zoveel medewetenschappers en vakgenoten heeft weten te misleiden lijkt klein.  We kunnen er ook niet zeker van zijn dat het exemplaar dat Noble heeft onderzocht daadwerkelijk een pad van Kammerers experiment was. Het leek er zelfs sterk op dat dit exemplaar slechts enkel dagen voor het onderzoek met inkt was behandeld. Maar of deze inkt was gebruikt om de nuptail pads beter zichtbaar te maken, of juist om Kammerer te beschuldigen, blijft een mysterie.

Paul Kammerer is door zijn vakgenoten verguisd en door de wereld vergeten. In 1971 bracht de journalist Arthur Koestler “The case of the Midwife Toad” uit. Dit boekje leest als een roman en zorgde voor een hernieuwde interesse in het buitengewoon interessante leven van Paul Kammerer.