Begin maart was ik op Schiermonnikoog en zag ik aan de kust een paar mannelijke eidereenden. Levende vrouwtjes zag ik niet, maar dode kwam ik wel langs de kustlijn tegen. Eidereenden zijn in onze regio niet talrijk en het verbaasde mij dan ook dat ik relatief veel dode vrouwtjes tegenkwam. Op één enkele wandeling vond ik er al drie. Ik weet niet of dit toeval was of dat er iets anders aan de hand was. Feit blijft dat ik vaker op Schiermonnikoog kom, maar daar nog nooit eerder een dode eider aantrof.

Eidereenden zijn de grootste eenden die men in Europa kan zien en ze wegen tot wel 3 kg. Ondanks hun grootte halen ze in vlucht snelheden van wel 113 km/u. De opvallende mannetjes zijn zwart-wit met een wit-roze borst en een groene vlek op het achterhoofd, de vrouwtjes zijn echter onopvallend bruin met zwarte streepjes.

De eidernesten worden gevoerd met dons, in het Engels eiderdown, dat van de borst van het vrouwtje komt. Dit dons wordt al eeuwen verzameld en gebruikt in kussens en quilts. Hun wetenschappelijke naam: Somateria mollissimus, komt van het Griekse soma “lichaam” en erion “wol” en het Latijnse mollissimus voor “erg zacht”.