Steeds vaker blijkt de steen des aanstoots een monument voor minderheden. Het is zo makkelijk geworden om bedoeld of onbedoeld iemand op z’n teentjes te trappen. Zolang je tegen gelijk denkenden aantrapt noemt men dat spot of recht van meningsuiting. Eenzelfde trap met eenzelfde intentie tegen een anders denkende is echter veel gevaarlijker. Het is link om een minderheidsgroepering te beledigen. Voor je het weet staan zij op de bres en heb jij het gedaan, niemand wil bekend staan als een intolerante pestkop. Voor minderheidsgroeperingen is een belediging vaak een kans om hun stem te laten horen. Zij spelen de vermoorde onschuld en wijten hun overgevoeligheid aan de discriminatie van anderen. Met elke nieuwe rel groeit de steen des aanstoots, tot ze elke uiting overschaduwt en men alle controverse schuwt.

Minderheden hebben een belangrijke taak in een samenleving. Zij moeten ervoor zorgen dat juist niet alle neuzen dezelfde kant op staan. Ze zijn de stem van een oppositie die ons maant om twee keer na te denken. In een dialoog mag één stem echter niet overheersen, ook niet die van de minderheid. We mogen ons niet door de angst voor politieke incorrectheid laten verlammen.