In 1576 gingen de Spaanse bezetters  van Noord Argentinië op zoek naar de bron van ijzer waar de inlanders hun wapens van maakten. De expeditie vond op een locatie die door de inlanders “Piguem Nonralta” (veld van de hemel, SP. Campo del Cielo) werd genoemd een blok ijzer dat uit de bodem stak. Hoewel de inlanders beweerden dat dit het restant was van een stuk van de zon dat uit de hemel was gevallen dachten de Spanjaarden dat het de top van een ertsader was. Het ijzer bleek van buitengewone zuiverheid en de vindplaats werd in een vergeten document opgetekend. Pas in 1783 toen men met explosieven de grond om het blok heen weghaalde, kwam men erachter dat het hier niet om het topje van een ijzerader maar om een stuk massief ijzer ging. Nog steeds geloofde men echter niet dat het uit de hemel was gevallen en schreef men het toe aan een vulkanische eruptie. Pas toen men veel later enkele brokstukjes analyseerde en bleek dat ze uit 90% ijzer en 10% nikkel bestonden, geloofde men dat dit enorme blok ijzer inderdaad een meteoriet was.

In de regio lokaliseerde men later nog veel meer stukken ijzer die varieerden van 37 ton tot enkele grammen. Momenteel heeft men in totaal al meer dan 100 ton aan meteorietijzer uit de Campo del Cielo site gehaald. Dit maakt het de grootste meteoriet die men tot nu toe heeft gevonden. De grootste stukken lagen verspreid over een gebied van 60 km2 met meer dan 26 inslagkraters. Men vermoedt dat de meteoriet oorspronkelijk meer dan 4 meter in doorsnee was. Omdat er erg veel insluitingen in deze meteoriet zaten is hij waarschijnlijk in zoveel kleine delen uiteengevallen. Deze meteoriet is zo’n 4200 tot 4700 jaar geleden op Aarde terecht gekomen en is net als de meeste van dit soort ijzermeteorieten ongeveer 4,5 miljard jaar oud (4.500.000.000)  Hij is ontstaan toen de planeten zich in ons zonnestelsel begonnen te vormen en is afkomstig uit de Grote Asteroïdengordel tussen Mars en Jupiter.

Lees ook: De Sikhote-Alin meteoriet.