De mobiele telefoon is niet meer uit ons straatbeeld weg te denken (hoe graag je dat soms ook zou willen). Nu kan iedereen overal en altijd met een ander in contact blijven. Maar dan wel met een ander die ergens anders is. Zo zorgt je mobieltje er voor dat je nooit hier maar altijd daar bent.

Het lijkt er soms wel eens op dat men zijn mobiele telefoon ook als een camouflage tent gebruikt. Als een excuus om niet om zich heen te hoeven kijken en juist geen contact met die ander te hoeven maken. Voorheen kon dat alleen door er mee te bellen. Om er voor te zorgen dat men toch niet per ongeluk oogcontact maakte keek men er, net als bij het plassen, bij omhoog. De nieuwe generaties mobiele telefoons bieden echter veel meer mogelijkheden. Nu hoef je helemaal niet meer bang te zijn dat iemand je aanspreekt of zelfs maar aankijkt. Ze hebben grote kleurige LCD-schermpjes waar je de hele dag intensief naar kunt staren. En dat doet men ook. Ik zie steeds minder mensen mobiel bellen maar steeds vaker mensen naar hun mobieltje kijken alsof hij elk moment een ei kan gaan leggen. Soms zie je ze in bosjes bij elkaar tijdens de pauze voor het kantoor. Er wordt niet gesproken en in plaats van naar elkaar staart iedereen naar zijn eigen telefoontje.

Het is toch vreemd dat juist een instrument dat was gemaakt om mensen met elkaar in contact te brengen het meest wordt gebruikt om het contact met anderen te mijden?