Nadat men in 1832 in Genua begrafenissen in kerken en steden verbood, moest men op zoek naar publieke begraafplaatsen. Men gaf de architect Carlo Barabino de opdracht om buiten de stadsgrenzen, tegen de heuvels bij het dorpje Staglieno, een begraafplaats te bouwen. In 1835 doodde een cholera-epidemie echter vele Genuanen, waaronder Barabino, waardoor de taak toeviel aan zijn assistent Giovanni Battista Resasco.

Men begon de bouw in 1844 en in 1851 werd de enorme begraafplaats geopend. De vele monumenten variëren in stijl tussen neoklassiek, realisme, Art Nouveau en Art Deco. Achter in het acht vierkante kilometer grote kerkhof staat een Pantheon dat men na opening heeft toegevoegd. Omdat de bouwkosten daarvan tegenvielen,besloot men in 1860 om de kosten voor opname op het kerkhof te verhogen en kon men in 1878 het pantheon voltooien.

Veel beroemde mensen zijn op deze begraafplaats begraven en nog meer hebben het bezocht. Het is een enorme necropolis met kilometers aan beelden en crypten. Naast het Pantheon heb je lange vleugels met meerdere verdiepingen vol met monumentale graven en het hele complex wordt ommuurd door een lange galerij met graven en uitzicht op de begraafplaats. In sommige gangen zijn de doden als in een flatgebouw in lange rijen boven elkaar ingemetseld en staan trappen om mensen bij te zetten. Overal staan bloemen, vaak van plastic maar soms ook verse, die door enkele standjes vlak bij de entree van de begraafplaats worden verkocht. Je kunt er uren rondlopen en nog niet alles hebben gezien. We zagen graven waarbij een engel op de kist klopte om de overledene naar de hemel te sturen, graven waarop jonge kinderen op hun knietjes om hun ouders treurden, waar huilende weduwen uit een crypte kwamen en engelen hun hoofd in hun handen verborgen. De beelden spraken van rouw, verlies en berusting.  Het is met recht een stad der doden en het heeft een diepe indruk op me achter gelaten.