Sommige van mijn kennissen hebben cavia’s. Ik heb onlangs een weekje voor zo’n beestje mogen zorgen. Ze doen echter niet veel. Ze knagen soms wat aan een stronk andijvie en verwerken deze dan tot veel meer keutels dan de andijvie alleen zou kunnen verklaren. Ze bewegen niet, maken amper geluid en reageren nagenoeg niet op mensen. Ik heb ze regelmatig op ademhaling gecontroleerd, het zal je tenslotte gebeuren dat zo’n huisdiertje net dood gaat als jij er voor zorgt. Maar ze zitten zo onder het haar dat ik geen hartslag, ademhaling of enig uiterlijk teken van leven kon ontdekken. Wat dat betreft is het goed dat ze non-stop keutelen dan weet je tenminste dat ze nog leven. Als je hun haarmatje (aan de voorkant, dus de kant die niet keutelt) enigszins opzij veegt kom je twee glanzend zwarte oogjes tegen. Deze bewegen en knipperen niet. Het zijn kleine zwarte kraaltjes zonder oogwit, ze kijken ermee naar een niet nader te bepalen hoek in de kamer. Al met al spreekt er meer intelligentie en leven uit de plastic oogjes van mijn zoons knuffelbeer dan uit die van een cavia. Samenvattend kun je stellen dat cavia’s alleen maar kunnen keutelen. Alsof ze zichzelf bewust zijn van hun eigen nutteloosheid draaien ze zich af en toe eens om en eten ze hun eigen keuteltjes weer op. Dit is dan ook de enige verklaring die ik heb kunnen vinden voor het fenomeen dat cavia’s blijkbaar uit het niets meer keutels kunnen produceren dan alleen met de inname van hun voedsel valt te verklaren.

Je zou je dus kunnen afvragen waarom cavia’s überhaupt ooit gedomesticeerd zijn. Dit is lang geleden door de Inca’s gedaan. Ook nu nog worden cavia’s in landen als Peru gehouden. Hier leven ze in een gat in de vloer waar ze de restjes van hun baasjes te eten krijgen. Als de cavia dan enigszins is gemest wordt hij gekeeld en bereikt hij zijn uiteindelijke nut. Als maaltijd. Ze schijnen naar varken te smaken. Vandaar waarschijnlijk ook hun naam, Guinees biggetje.