Toen ik onlangs foto’s maakte van een aantal bladluismummies in mijn tuin viel me op dat daar regelmatig ook roofwantsen bij zaten. Op zich is dat niet vreemd want deze specifieke wants, de bonte geelschild (Campyloneura virgula) voedt zich graag met bladluizen. Toch liet hij voor een bladluismummie enkele levende bladluizen links liggen. Alsof hij wist dat er zich onder de lege huid van deze mummie een cocon met een wespenlarve bevond. Eerste probeerde hij van bovenaf bij de cocon te komen, toen dat niet lukte wikte hij de hele stellage los en kantelde hem op zijn zij. Via de onderkant stak hij daarna zijn lange steeksnuit (rostrum) in de cocon en voedde zich , naar ik aanneem, met de larve. Nu had ik deze wantsen zich al eerder met kleine bladwespen zien voeden, dit was echter de eerste keer dat ik ze ook actief op zoek zag gaan naar de zo goed verstopte larve van een bladluissluipwesp (Discritulus planiceps).

Campyloneura virgula is een kleine, 4 tot 5 mm grote roofwants die zich razendsnel kan voortbewegen en soms ook mensen steekt. Je ziet ze vaak op bomen en struiken rondrennen waar ze op kleine prooien zoals bladluizen en rode mijten jagen. Deze wants hoort tot de zogenaamde blindwantsen (Miridae). Veel insecten en dus ook wantsen hebben op hun kop een aantal (meestal 3) kleine oogpunten (ocelli), waarmee ze licht en donker kunnen onderscheiden. De blindwantsen hebben deze ocelli niet, vandaar hun naam. De volwassenen en eieren overwinteren en de jonge nimfen komen in mei tevoorschijn. In Europa kom je vrijwel uitsluitend wijfjes tegen die zich parthenogenetisch voortplanten. De zeer zeldzame mannetjes die slechts af en toe worden gevonden, hebben allemaal onontwikkelde geslachtsorganen. In Noord Afrika en Sicilië komen deze wantsen ook voor en hier vind je wel voldoende gezonde mannetjes die zich dus ook kunnen voortplanten.