Beeldhouwers proberen om iets van de ziel en essentie van hun onderwerp te vangen. Bij portretten ligt veel daarvan in de blik. Omdat het nauwkeurig namaken van de fysieke karakteristieken van een oog zou resulteren in een gladde en doodse oogbol, passen veel beeldhouwers een simpele truc toe. Zij houden rekening met de manier waarop het licht op het beeld weerkaatst en beitelen een reliëf in de ogen. Door de iris als een verdieping in de oogbal te leggen zorgt de schaduw op het beeld ervoor dat het oog diepte krijgt. Vaak laten ze daarbij een klein stukje als een eilandje boven in de iris liggen. Dit resulteert in een lichtpuntje dat blik levendiger maakt. Daarnaast laten ze de geportretteerde vaak een klein beetje divergent scheel kijken. Hierdoor lijkt het alsof het beeld je vanuit meerdere gezichtspunten aankijkt en je met zijn blik volgt.