Gisteren ben ik door een bij gestoken. Dat was mijn eigen schuld, want ik liet hem per ongeluk schrikken. Hij zat, terwijl ik dat niet doorhad, op mijn been toen ik onbewust een plotselinge beweging maakte. Instinctief stak hij en moest dat met de dood bekopen. Terwijl ik hem weg zag vliegen, bleef zijn angel in mijn been achter. Onze huid is vrij taai en de weerhaakjes aan een bijenangel zorgen ervoor dat de gehele angel, compleet met gifzak en al, uit het achterlijf van de bij wordt getrokken als hij probeert weg te komen, iets wat de bij meestal niet overleeft. Die angel hoefde de bij niet eens diep in mijn huid te steken, ze zijn zo ontworpen dat ze zichzelf ingraven. Langs de angel lopen twee lange dunne zaagbladen met weerhaken, bijna alsof er twee supersmalle decoupeerbladen naast zitten. Deze bewegen zich met de spieren van de angel automatisch langs de angel op en neer, zelfs nadat de angel uit het lichaam van de bij is getrokken. Als één van beide bladen zich in de huid steekt, blijft hij daar in haken en trekt hij, door de op-en-neergaande beweging van beide bladen, het andere blad en de angel dieper in de huid. Tegelijkertijd bewegen twee kleine bekers in de gifzak van de angel met deze bladen mee op-en-neer en pompen hierdoor steeds een nieuwe hoeveelheid gif via de angel in de huid. Dus zelfs nadat je bent gestoken, trekt de angel zich niet alleen dieper naar binnen, maar blijft hij ook gif pompen. Tijdens het steken laat de bij ook nog eens een feromoon vrij dat andere bijen op het gevaar moet attenderen en hen stimuleert om ook te gaan steken. Deze geurstof blijft lange tijd aan het slachtoffer kleven en zorgt ervoor dat het zo lastig is om een boze zwerm bijen te ontlopen. Gelukkig waren er in mijn geval geen andere bijen in de buurt en bleef het bij één steek. Wel kon ik, waar ik was gestoken, zwak de geur van de bij zijn waarschuwings-geurstof ruiken, dit rook enigszins naar banaan.
Geen reacties
Reageer: