In een grote pot in onze tuin staat al jarenlang een appelboom. Hij geeft niet veel appels maar zijn bloesem lokt altijd veel insecten. Blijkbaar ook de appelglasvlinder, uit de stam staken namelijk nog een flink aantal lege cocons, van waaruit ze waren uitgevlogen.

De appelglasvlinder is hier niet algemeen, je komt ze het meest tegen in oude boomgaarden. De mannetjes worden met feromonen door de vrouwtjes gelokt en zwermen s ’middags vaak om de kruinen van de appelbomen. Tijdens de paring steken beide vlinders hun achterlijfborstels in elkaar. Het bevruchte vrouwtje legt tot 250 individuele eitjes in gaten en spleten van de schors. De rupsen vreten zich daar een gang onder de bast en leven op de stam, ze overwinteren onder de bast en verpoppen zich na twee jaar. De rups vreet dan een gat in de bast waaruit de pop enigszins naar buiten steekt, binnen twee weken vliegt ze daarna in de vroege zomer uit. De pop breekt dan langs een lijn tussen de ogen en de antennes open en de volwassen vlinder wringt zich naar buiten. De opengebroken pop blijft als stille getuige uit de bast steken. Omdat deze rupsen flink wat schade aan appelbomen kunnen toebrengen worden ze over het algemeen als plaag beschouwd. Appelglasvlinders leven meestal op appel, maar ook wel op kers, peer of meidoorn.

Appelglasvlinders missen, net als andere wespvlinders, de bekende schubjes op de vleugels, waardoor deze gedeeltelijk doorschijnend zijn. Wespvlinders lijken op en gedragen zich als wespen. In verhouding tot hun lijf zijn hun vleugels niet alleen veel kleiner dan van andere vlinders, maar ook langwerpig. Daarnaast hebben ze vaak de fellere lichaamskleuren van wespen en vliegen ze in tegenstelling tot de meeste andere nachtvlinders overdag.

Deze vlinder is wat lastiger te determineren, hij lijkt op de berkenglasvlinder en de wilgenwespvlinder. De wilgenwespvlinder onderscheidt zich van beide door zijn witgetopte antennes en de rode brede achterranden aan de voorvleugels. De berkenglasvlinder heeft rode vleugelwortels en crèmekleurige banden op de poten, die van de appelglasvlinder zijn volledig zwart. De appelglasvlinder staat op de rode lijst.

In de appelteelt gebruikt men veelal feromoonvallen om de appelglasvlinders onder controle te houden. Bij mijn appelboom zorgen sluipwespen daarvoor. De slanke zwarte sluipwespen, voor zo ver als ik ze heb kunnen determineren hoogst waarschijnlijk Lissonota fundator, kruipen over de stam op zoek naar een rups.

Met hun gevoelige antennes kunnen ze die zelfs onder de schors vinden. Als er één is gelokaliseerd, bepaalt de wesp uiterst secuur de plaats waar ze met haar legboor door de bast heen boort. Met haar lange ovipositor legt ze dan een eitje op de rups van de appelglasvlinder. Het eitje komt pas uit als de rups verpopt. De sluipwesp eet dan de rups op en vliegt zelf via het door de rups gemaakte gat uit.