Je hebt een artsen nodig, dat snap ik, maar waarom zijn gesprekken met hen altijd zo bizar? Je wordt binnengeroepen, de arts vraagt iets in de trend van: “wat kan ik voor je doen?”, je legt uit dat je ergens last van hebt en steevast krijg je dan dezelfde vraag: “wat denk je zelf dat het is?”. Het maakt niet uit wat voor arts je dit vraagt, hij wil altijd eerst weten wat jij er zelf van vindt. Bij mij wekt dat eerlijk gezegd maar weinig vertrouwen, ik geef dan ook steevast hetzelfde antwoord: “ik dacht dat het iets was, om mee naar de dokter te gaan!”. Meestal resulteert dit in een ongemakkelijke stilte waarbij de arts even snel met zijn ogen knippert.