Wes Anderson zijn films worden allemaal door hun ingetogen humor en afstandelijke manier van vertellen gekenmerkt. Ook met Moonrise Kingdom maakt hij het de kijker weer lastig om zich in het verhaal in te leven. Daar staat tegenover dat de film een mooie nostalgische sfeer heeft en enkele prachtige personages kent. Het gaat over twee kinderen die heimelijk verliefd zijn en samen weglopen. Het hele eiland waar zij op wonen loopt daarna uit om hen te vinden.

De film begint met een exemplarische scene, in een huis draait de camera van kamer naar kamer en kadert alles symmetrisch uit. Je krijgt sterk het gevoel dat je niet in een echt huis maar in een poppenhuis kijkt. Alsof je niet naar een gebeurtenis maar naar de herinnering van een gebeurtenis kijkt. Dit gevoel van herinnering en spel wordt nog versterkt door de warme gloed die over alle beelden heen ligt. De film speelt zich af in 1965 en hij ziet er uit alsof hij toen ook is opgenomen.

Sommige scènes zijn hilarisch, toch staat Anderson je nooit meer dan een glimlach toe. Alles wordt op een ingetogen manier gebracht. Zelfs de liefdesscènes tussen de twee hoofdpersonen zijn gekleurd, alsof je er na een lang leven op terug kijkt. De film loopt over van de bekende acteurs, natuurlijk doet Bill Murray weer mee, maar ook Bruce Willis, Harvey Keitel en Francis McDormand komen goed uit de verf. Vooral Edward Norton, als hopman past naadloos in dit mythische universum van nostalgie. Nadat je deze film gezien hebt wordt hij in je herinnering alleen maar beter en mede daardoor is deze film zo’n mooie ode aan jeugdherinneringen.