Je vindt ze in vrijwel elke gebouw, kleine slanke spinnen met lange dunne poten. In de volksmond heten ze Sidderspin, Trilspin of Hooiwagenspin. Hun wetenschappelijke naam is Pholcus phalangioides. Ze maken tegen het plafond of in een hoek een onregelmatig web waarin ze ondersteboven met hun achterlijf omhoog gestoken, hangen. Als je ze verstoort bewegen ze zich zo snel heen en weer dat ze vervagen en een eventuele aanvaller ze niet goed meer kan zien. Een prooi die in hun web vliegt, wordt snel met enkele draden vastgezet en ingesnoerd. De Hooiwagenspin is één van de weinige spinnen die het in droge centraal verwarmde ruimtes uithoudt. Buiten menselijke behuizing vind je ze alleen nog in sommige grotten.

Deze spin is zeer agressief naar andere spinnen en heeft geen enkele moeite om een spin die vele malen groter en zwaarder is dan hijzelf te doden. Hierdoor is het volksgeloof ontstaan dat de Hooiwagenspin één van de giftigste spinnen ter wereld zou zijn. Hun kaken kunnen de menselijke huid echter maar amper doorboren en zelfs als ze dat lukt en je bent gebeten zal je alleen voor korte tijd wat jeuk voelen. Het gif van de Hooiwagenspin is ongevaarlijk voor mensen. Ze worden in veel delen van de wereld als zeer nuttig gezien want ze eten niet alleen insecten maar ook veel andere spinnen, waaronder de zwarte weduwe, die voor de mens wel giftig zijn.

De mannetjes zijn iets kleiner dan de vrouwtjes en makkelijk herkenbaar aan de grote, complexe copulatieorganen op hun tasters. Na een paring legt het vrouwtje 20 tot 50 lichtroze eitjes en bindt deze met een paar draden tot een pakketje bij elkaar. Ze draagt haar eieren tussen haar kaken met zich mee tot ze uitkomen. Al die tijd eet het vrouwtje niet.

Klik hier voor meer berichten over spinnen.