In een antiekwinkeltje kwam ik een spuuglelijke smeedijzeren lamp uit ca 1910 tegen. Deze kwam uit een oude missiepost die al ver voor de oorlog was gesloten. Op deze lamp zaten drie oude kleine nijlpaardtanden geschroefd. Hier doorheen had men gaten voor de oude armaturen geboord en de tanden waren overdwars langs deze gaten gespleten. Ze zaten nog slechts met wat korte schroeven vast. De antiquair had deze oude lamp blijkbaar al heel lang hangen, want er zat niet alleen veel stof op, maar hij was ook blij om hem voor een prikkie te laten gaan. Het ijzeren armatuur heb ik bij hem gelaten, de fragmenten nijlpaardtand heb ik wel meegenomen.

Nijlpaardentand is heel mooi, harder dan olifantenivoor en met een hechte compacte structuur. De kleur varieert van zachtgeel tot roze-groen. In tegenstelling tot olifanten- en zwijnentanden hebben nijlpaardtanden een keiharde laag glazuur. Hier kun je makkelijk een ijzerzaag en vijl op breken. Het is dan ook een heel karwei om deze glazuurlaag te verwijderen. Het ivoor zelf laat zich goed bewerken en je kunt het tot een mooie glans polijsten. Als je een dun stuk tegen het licht houdt schijnt het geeloranje door.

Van één scherf heb ik alvast een klein werkstuk gemaakt. Omdat de tanden overdwars waren gespleten, heb ik de platte vorm van het fragment als uitgangspunt genomen. Ik heb nog wat stukken over, sommige kan ik gebruiken als heften voor een mes, op andere probeer ik waarschijnlijk wat snijwerk uit.