Deze maanden kun je in de duinen van Schiermonnikoog de mannetjes fazanten uit volle borst horen schreeuwen, met een rauwe kreet laten ze weten dat ze er zijn. Als je zo’n mannetjes fazant in het volle licht ziet, is het net een discobal, het lijkt wel alsof hij door een vierjarige met alle stiften uit het doosje is ingekleurd. De wat fletsere vrouwtjes zijn eigenlijk ook heel mooi, maar steken tegenover de flamboyante mannetjes toch maar mager af.

Fazanten zijn eerst door de Grieken en later door de Romeinen uit Azië meegenomen maar zijn nu overal in Europa bekende standvogels. In de 18e en 19e eeuw werden er uit China extra soorten ingevoerd en deze hebben zich in de tussentijd in geheel Europa met de eerdere rassen vermengd. In Nederland werden ook overal fazanten gefokt en uitgezet voor de jacht, sinds 1993 mag dat echter niet meer, en lopen de meeste populaties terug. Behalve op Schiermonnikoog, in 1896 zijn ze daar voor het eerst uitgezet en sindsdien hebben ze zich over het hele eiland verspreid. In het begin werden ze zelfs nog door de jagers bijgevoerd. Omdat er op Schiermonnikoog geen vossen voorkomen en er amper auto’s rijden, hebben fazanten het daar redelijk makkelijk en kunnen ze zich onbekommerd voortplanten. De enige grotere roofdieren waar ze voor moeten oppassen, zijn verwilderde katten. Als je tijdens de schemering over de fietspaden van Schiermonnikoog rijdt, kom je in de bermen dan ook vaak fazanten tegen. En ze zijn totaal niet schuw, fazanten zijn van nature sowieso meer geneigd om te lopen dan te vliegen, dus als je iets te dichtbij komt, draaien ze zich op hun gemak om en stiefelen ze de begroeiing in. Elk mannetje bevrucht meerdere wijfjes, maar deze zie je heel wat minder vaak. Niet alleen hebben ze betere schutkleuren, ze zijn ook gewoon wat schuwer.